Nad jeziorem Erie

 Jest olbrzymie, choć Amerykanie mówią, że to najmniejsze z pięciu Wielkich Jezior. Staję na brzegu, ze zdumieniem wpatrując się w horyzont - ani granicy lądu, ani ciemnej, postrzępionej czuprynki drzew, tylko niebo, woda, krzyk mew i szum, kojarzący mi się dotąd tylko z morzem. Tłumy plażowiczów też takie bałtykowe: mają parasole, koce, leżaki, z białej wieży pogwizduje na niesfornych bardzo obowiązkowy ratownik. Rozsiadamy się na ręcznikach, piasek jest szary, bardzo ciepły, ale woda w jeziorze mile chłodzi. Niesamowite są fale, regularnie pędzące białe falbany, inkrustowane zielonymi broszami wodorostów i szarymi perłami kamyków. Mały nurza się z rozkoszą, nie mogę go wygonić na brzeg, próbuje dosiadać fal, nurkować,  szukam wzrokiem jasnej czuprynki, bo ten ogrom zdaje się go pochłaniać, a on oddaje się żywiołowi z naturalnością i uciechą.

Jak dobrze. Leżeć w słońcu, zamknąć oczy, słuchać mew, szumu, jednostajnego, kojącego, pozwalającego odpłynąć myślom. Zjeść soczyste jabłko, brodząc po kolana w spienionej wodzie, pozwalać się szarpać falom za sukienkę, spychać, ciągnąć, jakby jezioro stawało się figlarnym olbrzymem, który z błyskiem w zielonym oku urządza sobie świetną zabawę z tymi malutkimi istotami.

 Zjedliśmy frytki, które Średniak zamówił nam perfekcyjnie po angielsku w małej, plażowej budce. Jedliśmy lody w Creamlandzie i Wendy's.  Widzieliśmy gniazda jaskółek w plażowych toaletach. Pływaliśmy, opalaliśmy się i swobodnie marnotrawiliśmy czas na zabawy z jeziornym olbrzymem, który tak samo chętnie podszczypywał pewnie ciemne łydki indiańskich dzieci ze czterysta lat temu, gdy rozwrzeszczana gromadka zbiegała plażą między akacjami i wilczomleczem. Nazwa Erie to skrócona forma indiańskiego Eriehronoii, czyli Naród Kotów. Indian Erie już tu nie ma, stali się snem. Ale olbrzymie jezioro, zielonooki olbrzym, pamięta swoje sny. Zapamięta i nas..