Śladami Lucy Montgomery, cz. V - przyjaciółki, róże, dżemy i weranda, czyli życie w Norval

 

Zobaczyłam ją, tę werandę, jak należy, z jednej strony oblaną złotym syropem słońca, z drugiej zacienioną, z wiklinowymi, białymi meblami, z oleandrem pieszczonym przez wiatr i od razu stanęła mi przed oczyma Nora Lefurgey, dawna przyjaciółka Lucy. To tutaj, w 1932 roku odwiedziła ją, tu piły razem smakującą letnim wieczorem herbatę, po okolicznych łąkach i zagajnikach wędrowały, szukając dzikich truskawek. Nora była nauczycielką w Cavendisch, ale znały się już od dziecka. W archiwach Uniwersytetu w Gualph znajduje się  pamiętnik, pisany  przez Norę i Lucy od stycznia do czerwca 1903 roku, będący ogromnie łakomym kąskiem dla wszystkich badaczy literatury. Tu spotykamy Norę po raz pierwszy, dziewczyńskie żarty, podwiązki, pierwsze flirty. Ale są i szczere, głębokie smutki: "Jestem zmęczona życiem, bo w ostatnich pięciu latach życie było dla mnie firmą"

(I am tired of existence, life has been asorry business for me these fast five years".

Nora -  (1880-1977), urodzona na Wyspie Księcia Edwarda, była wyjątkową osobą. Jej ojciec był reporterem parlamentarnym, a sama Nora była bardziej śmiała i zuchwała, niż kiedykolwiek odważyłaby się Lucy. Wczytuję się w pracę Irene Gammel z Uniwersytetu Ryersona, Life Writing as Masquerade: The Many Faces of LM Montgomery, która pisze, że Nora była androgynicznym uzupełnieniem Lucy.  Nora nosiła spodnie. Ścigała się konno. Paliła papierosy, była czarująca i wyrafinowana. Z nią Lucy mogła być sobą - i śmiać się. Kupiłam dzisiaj"Aunt Maud's Recipe Book" i odnajduję tam taki oto fragment dziennika Lucy z 1932 r:

"Nora i ja zrobiłyśmy dzisiaj dżem truskawkowy, a potem wybrałyśmy się na długi, zachwycający spacer i rozmowę. O, ile rozmawiałyśmy i jak dobre to było! Nazbierałyśmy dzikich truskawek i objadłyśmy się nimi, nigdy przedtem, zanim przybyliśmy do Norval, nie widziałam dzikich truskawek. (...) Opowiadałyśmy sobie różne rzeczy i śmiałyśmy się, to było tak dobre dla mnie...Zapomniałam już jak to jest śmiać się, prawdziwie śmiać się."

Taka bliska mi jest ta Lucy, pokazująca prawdziwą siebie spoza fasady czcigodnej pastorowej, podpory miejscowego chóru, towarzystwa kobiet, zaangażowanej, poukładanej, idealnej gospodyni, żony, matki. Lucy było czasem ciężko. Lucy zapomniała jak to jest śmiać się. Tęskniła za swoją przyjaciółką z dzieciństwa. Taka zwyczajna, podobna do nas. Na wspólnym zdjęciu Nora obejmuje Lucy, przytula jej policzek, jakby zwierzała jakieś sekrety; jedna ubrana na biało, druga na ciemno, zdjęcie bardzo kobiece, bardzo intymne, bliskie... Nie mogę go teraz znaleźć, ale oto biała Lucy i ciemna Nora, patrzą na nas z innych fotografii:

Siedmenastoletnia Lucy

Nora pstryka zdjęcia w pobliżu Cavendish...

Ale wracamy do werandy. Oto ona.

 Dom jest teraz prywatny, nie można go zwiedzać - zazdroszczę w ciepły sposób tego, że mieszkańcy  mogą tu pić herbatę, patrząc na ganiające się po jesionach wiewiórki tak samo, jak robiła to Lucy. 

Z kościoła i plebanii wędrujemy do ogrodu Lucy. I znajduję tu różę z Norval - ta sama kwitła w ogrodzie cesarzowej Józefiny. Są też słoneczne zegary, w tym jeden unikatowy: jesli stanie się na linii z nazwą obecnego miesiąca, cień głowy wskaże aktualną godzinę. Nie muszę wspominać, że każdy z naszej wesołej kompanii wypróbował zegar po kilka razy...

Róża z Norval

 

 Słoneczny zegar

A w piekarni Crowfordów odwiedziliśmy malutkie, zagracone muzeum, tam nabyłam książkę kucharską i filiżankę w chabry:) I oczywiście babeczki z malinami i kokosowymi wiórkami, według przepisu cioci Lucy.

Moje dzisiejsze źródła:

http://www.ryerson.ca/mlc/inside40.html
http://images.ourontario.ca/uoguelph/results?fsu=Friends