Saudade lipcowe

Kiedy jedzie się żwirową drogą fale zapachów spływają jedna po drugiej. Najpierw mirabelki. Słodko, z wysokiej trawy, opadające złotem, niezbierane przez nikogo,  z cichym brzęczeniem os. Te na gałązkach jeszcze twardawe, te w trawie już roztapiające się, przejrzałe.

Potem jabłka. Papierówki i inne, te wczesne i letnie, czerwone, z rumieńcem.

Leżą, rozsypane, pokotem.

Siano pachnie.

Mydlnica, białymi i różowymi, w kolorze pudru łanami znacząc jaśniejsze pasma w gęstniejącym wieczorze. Lato się przechyla do połowy, nieubłaganie. I zaczyna się już snuć to prawie - sierpniowe fado, to uczucie, nazywane saudade, o którym Murakami pisał tak:

(...)Jest na świecie ta­ki rodzaj smut­ku, które­go nie można wy­razić łza­mi. Nie można go ni­komu wytłumaczyć. Nie mogąc przyb­rać żad­ne­go kształtu, osiada cias­no na dnie ser­ca jak śnieg pod­czas bez­wiet­rznej nocy.

Własnie o tej porze znowu zaglądam do Podróży do źródeł czasu. I czytam wiersze Sedara Senghora.

Pomiędzy świecami jedwab koni, głosów żywy aksamit, 

w złoto bursztynowych ramion.

Kiedy nagle tryska długa skarga orkiestry i chóru.

Czy słyszeliście kiedykolwiek te śpiewy z Wysokich Płaskowyży,

które przywołują świat umarły?

W których uczucia są czyste, miłości niemożliwe, serca strącone w przepaść?

23 lipca był Dzień Włóczykija. I kto nie zna tego cytaty wszystkich włóczykijów i podróżników świata?

(...)Taki wymarsz jest zawsze nagły. W jednej chwili wszystko się zmienia, temu, kto odchodzi, zależy na każdej minucie, szybko wyciąga namiotowe śledzie i gasi żar, zanim ktokolwiek przyjdzie przeszkadzać i wypytywać, i zaczyna biec, w biegu zarzucając plecak, i wreszcie jest już w drodze, raptem spokojny niczym wędrujące drzewo, na którym nie rusza się ani jeden liść. Tam gdzie stał namiot, świeci pusty prostokąt zbielałej trawy. Później, kiedy zrobi się dzień, zbudzą się przyjaciele i powiedzą: „Odszedł(...)

I muzyka na te gorące, końcowolipcowe wieczory.

I właśnie teraz rozkwita nawłoć, we mgle furmanki wiozą drzewo, pod brzozami i dębami zjawiają się grzyby, a Kalina znowu wyrusza w podróż. Do zobaczenia w kolejnych wpisach!