Lipcowa sobota i trzy cytaty z Lucy Maud Montgomery

Dzisiaj była cudowna, lipcowa sobota, czas, kiedy dzieci smakują wakacje do syta, jak pszczoła nektar albo jak ja zajadałam czerwone porzeczki prosto z garści. Dzień minął tak spokojnie i przyjemnie, wypełniony pierogami z wiśniami, zapachem gotującego się dżemu, robieniem małosolnych ogórków, leniuchowaniem na tarasie i produkowaniem domku dla dzikich pszczół. Wyciągnęłam leżak na taras od zachodniej strony i patrzyłam na brzozy, czytając Lucy Montgomery. Jaki świat byłby uboższy bez jej książek, listów i tego cudownego spojrzenia na wszystko! Ilu słów by zabrakło,  schwytanych na papierze myśli, odkryć, którymi się dzieliła. Dzisiaj dla was trzy piękne  zapiski na temat lata. W jakiś sposób pomogły pogodzić mi się z faktem, że minął pierwszy tydzień lipca i o tyle kroków zbliżył się koniec moich wakacji kiedyś. Niestety, tylko dzieci i Szekspir wierzą w wieczne lato. Ale zupełnie inaczej smakuje ono, kiedy ma się szeroko otwarte oczy i wie, że stoimy w rwącej rzece czasu, dlatego trzeba cieszyć się każdą najmniejszą kroplą radości. A więc, zdjęcia lipcowej soboty z Kalinowa i moja kochana Maud.

"W sumie było to niezmienne, niezapomniane lato - jedne z tych letnich wakacji, które rzadko ingerują  w jakiekolwiek życie, ale pozostawiają w nim bogate dziedzictwo pięknych wspomnień - jedne z tych letnich wakacji, które szczęśliwie łączą w sobie zachwycającą pogodę, rozkosznych  przyjaciół i absolutnie cudownie  zbliżają się do doskonałości, ponieważ pozwalają wierzyć, że wszystko może się jeszcze zdarzyć  na tym świecie."

"Nigdy nie dowiesz się, czym jest spokój, dopóki nie pójdziesz brzegiem, polem lub krętymi, czerwonymi drogami na Wyspie Księcia Edwarda w letnim zmierzchu, gdy spadnie rosa,  stare gwiazdy wynurzają się z mroku, a morze oddycha spokojnie. Mała kraina, którą kocham. Tu znajdziesz swoją duszę. Zdasz sobie sprawę, że młodość nie jest czymś, co przemija, ale czymś, co mieszka na zawsze w sercu."

"Za nimi w ogrodzie, wśród cieni, wznosił się mały, kamienny dom. To było samotne miejsce, ale wcale nie opuszczone. Jeszcze nie przeminęły jego marzenia, śmiechy i radość życia; jeszcze  miały nadejść  przyszłe lata dla małego, kamiennego domu. Tymczasem mógł jeszcze  poczekać. A nad rzeką w fiołkowych cieniach chochliki ech opowiadały o mijającym czasie. "