Czas borówek

Wybraliśmy się na borówkową farmę w okolicach Tyniewicz i wróciliśmy z dziesięcioma kilogramami  cudownych owocków. U nas kosztują dwanaście za kilogram - piękne, dojrzałe, słodziutkie. Borówki najlepsze są do zajadania na surowo, ale trochę dobra przyda się zachomikować  i na zimę i na słotne, jesienne dni. No więc zrobiłam i dżem, i zasypałam na surowo z cukrem w słoiki tylko do zagotowania, i sok - mały uwielbia borówkowy sok z dodatkiem cytryny. Lubię kolor borówek i lubię na nich te ulotną mgiełkę, podobną mają śliwki, czasem winogrona, a ja kocham, jak pisze o niej - i innych rzeczach ulotnych jak obraz z pamięci Proust:

(...) Czasami widzimy go w chwili zapadania w sen, próbujemy go pochwycić i określić. Potem budzimy się, a jego już nie ma... Jest czymś nieokreślonym i ciągle nas nawiedzającym jak pamięć. Czymś atmosferycznym (...) barwą w powietrzu niczym meszek na winogronie... Nie ma go w słowach, jest niewypowiedziany, jest pośród słów, jak poranna mgła w Chantilly.

Lubię też przesiane światło popołudnia w kuchni, poczucie, że jutro mogę wstać o dziewiątej, a wieczorem chodzić długo po ugorach wokół domu i patrzeć na znajomy księżyc. Świerszczy jest pełno, od ziemi idzie chłód, falami, tak jak zapachy - mydlnicy, spadłych z dzikich mirabelek śliwek, leżakujących w trawie, papierówek. I przypomina mi się wtedy Miłosz (skażenie polonistyczne).

Tu trawa bujna do kolan się kłoni 

A kiedy jabłko w trawę się potoczy 

To musisz całą twarz przyłożyć do niej 

Kiedy za jabłkiem gonią twoje oczy. 

No i... Pierwsze "bawole serce" już zjedzone! Pół kilo pomidorka.