Jesienne wieści.

Napisałabym wam coś pięknego o tym złotym, cichym końcu lata, o brokatach i gobelinach z liści, o kolorach wrzosów, wrzośców,  splendorze dyniowym i  pierwszych astrach.

Ale nie nadążam.
Może dlatego, że szkoła, że powrót po urlopie, że fantastyczny czas wrześniowych urodzin w naszej rodzinie.
Mama mężowa, cudowne osiemdziesiąt lat, wszystkiego najcudniejszego, mamo, bądź dalej słońcem całej rodziny, rób nam tysiące pierogów, oczarowuj uśmiechem. A już jutro mama moja, kolejne urodziny, kolejne uściski, których nie chce się kończyć, żeby nie wypuścić z ramion tego kruchego szczęścia. Mam moje dwie mamy w sercu, myślę o nich w tych dniach, a tu już za chwilę będzie Średni! Całe osiemnaście lat Średniego! I Miły! Już nie mogę się doczekać świętowania. Pst. To my dwadzieścia parę lat temu! To samo szczęście i dziś.

Wrześniowe urodziny, wrześniowa radość.
Nie nadążam z ogrodem. Nie mam planów wynikowych. Ale mam na schodach dynie, w tym Olbrzymi Cud Dyniowy od  taty Elfa.

 I babie lato jest, i złocienie w pączkach. I jabłka, i orzechy! I śliwka zakwitła po raz drugi.

Jakoś dam radę, jakoś to będzie.

Jesień idzie na palcach, pola zaorane,  dzwonią dzwoneczki tęsknoty.