Narodowy park wrzosowisk północnego Yorku, najpiękniejszy widok Anglii, York i powrót do domu.

"Urok tej godziny leżał w bliskim zmierzchu, w niskich, bladych promieniach słońca. Znajdowałam się o milę od Thornfield, na ścieżce znanej latem z obfitości róż polnych, jesienią z orzechów i jeżyn, nawet teraz posiadających pewne skarby w postaci głogów. Ale najmilszy czar zimowy tej okolicy polegał na zupełnej samotności i bezlistnej ciszy."

Jane Eyre

1 430 km 2 parku. Największa ilość wrzosów w Anglii. Torfowiska, doliny, lasy, zagajniki, ukryte ścieżki, jarzębina, głóg, piasek barwy wody. Nie dotarliśmy do Scarborough, ale widziałam krzaki tymianku większe ode mnie. Szliśmy szlakiem białego konia w North York Moors, między borówkami i bawełnianą trawą. Wdrapaliśmy się na górę Sutton Bank. A biały koń to jest własnie TEN koń.

Na Sutton Bank znajduje się "England's finest view". I to jest własnie ten widok.

A ja biegałam z nosem w trawie, szukając też tych mniejszych, cudownych widoków. Roślinki takie same jak u nas, te same ochry i rdza jesienniejących jagodzisk, borówek, kępy wrzosów, zapach schnących traw. Rzeźbiona sowa wita nas na szlaku. Jemy scones w małej knajpce i jedziemy dalej, do Yorku. 

 

Żegnajcie, wrzosy z wysp, jedziemy do domu!

York tylko w przelocie, czeka na nas gościnny dom Agi w Andover i bilet na prom do Dunkierki. Ale zdążymy obejrzeć katedrę. I most. I uliczki. Jestem zakochana w kołatkach do drzwi, mogłabym je fotografować bez końca. A katedra w Yorku, York MInster, to jedna z największych europejskich, gotyckich katedr. Zapiera dech. Jest tam wszystko, fiale, pinakle, przypory, gargulce. I śpiewa mi się w głowie Gałczyńskim:

Co za noc!

Jaki żal

płynie na grzbiecie nocy jak na fali,

przez te chmury w kształcie gotyckich fial,

ostrołuków, kwiatonów, pinakli!

Tu jest ulica rzeźnicka, czyli The Shambles, jedyna, zachowana w Europie w całości, średniowieczna uliczka. Tu kręcono sceny do Harrego Pottera, kiedy Hagrid daje Harremu bilet na pociąg z peronu 9 i 3/4.  Tu sprzedają Pork Pie, tu płynie rzeka Ouse, stoi pomnik Konstantyna, tu są ślady wikingów i 128 witraży w katedrze. Większa od  katedry Yorku jest tylko ta w Kolonii.

Dotykam go. Filaru z wapiennego, jasnego kamienia z kamieniołomu w Tadcaster, starszego od Kolumba.

Kalina i kołatki

 Aslan jak żywy!

 

Sierpień dogasa, na trawnikach szeleszczą suche liście, kwiaty pachną mocniej, już prawie jesienią. W Anglii też kończy się wieczne lato.

I ponieważ widzieliśmy ślub w katedrze w Yorku jeszcze przypomina mi się Gałczyński, zaręczyny Johna Keatsa, ten wiersz, który zaczyna sie od słów: Dąb starej Anglii jest złoty, kiedy weń wali piorun. 

A kończy się tak:

Oto koniec komedii. Aktorzy, się pośpieszajcie

tudzież dziwnych grymasów licom swych przydawajcie,

bo brawa jeszcze gotowe buchnąć przed sztuki końcem.

cyt… świt… na szybach baran… w szyby gołąb złocisty… małe… słodkie słońce.

Panie miały na głowach coś, co nazywa się fascynująco - fascynatory!  Nie tylko ja się oglądałam, ta miła pani w czerwonych bucikach też. Sto lat nieznanej młodej parze! Żegnaj, Szkocjo i Anglio.

 A to już autostrada w Niemczech czy Holandii, czy Belgii, nie wiem, tysiące kilometrów mieszają mi się w oczach. Gdzieś, w drodze, jakiś zachód czy wschód. Wracamy do domu.

A w domu czekają chłopcy i kot, i pomidory, i kuchnia w słońcu, i nasze, polskie brzozy... I taka pełna tęsknoty, obrazów, wspomnień, wielkiego, złotego lata i mglistych wrzosowisk i zamków - wracam.
Witaj, domku.
Jesteśmy.