Sytość

Czemu tak jest, że sytość rodzi melancholię, poczucie jakiegoś końca, a brak - przynajmniej u mnie - chęć dopełnienia, aktywność, tęsknotę za tworzeniem, głód budzącego się życia? Czemu tak inną ma się energię na wiosnę, gdy wydaje się, każda cebulka wibruje, każdy pęd tylko drży?

W przeczuciu jesieni jest jakiś smutek.

Dopełniają się spichrze, komory, tyle jest pysznych barw, tak bogate gobeliny złota i czerwieni, tak syto, tak pełno, tak bezpiecznie. I patrzę na ten splendor na polach, w ogrodach, w warzywniku, na tę bogatą siostrę ubogiej, nieśmiałej wiosny, gdzie cieszył jeden przebiśnieg, jeden listek tulipana w świeżej ziemi!

I myślę, że nie tylko ja tak mam. Dzisiaj przeczytałam na Uniesieniach cytat z Tove Jansson, piszącej do Evy Konikoff:

"(...) to jeden z ostatnich, wadliwie pięknych dni, które lato ofiaruje nam w ostatniej chwili - ale nie czuję nic poza niezmierzoną melancholią".

Do Evy Tove pisywała ponad dwadzieścia lat. Na przykład tak pięknie pisała:

Twoje listy dostałam na Wyspach Alandzkich, ale żeby móc je przeczytać w spokoju, pojechałam rowerem daleko, na wzgórze porośnięte brzozami, pełne zawilców i cichych owieczek. W swoim atelier znajduję Cię wszędzie, w rzeczach, które mi zostawiłaś, w tak wielu miejscach w mieście wciąż chodzisz obok mnie (...). 

I tak znalazłam się na Wyspach Alandzkich, jest spokojnie, mogę zrzucić z siebie cały pośpiech Helsinek.

Marzłam w pustym domku marynarza, a syreny przeciwmgielne wyły w całym porcie. Nazajutrz pojechałam w odległą część wyspy, gdzie całymi dniami włóczyłam się po brzozowych zagajnikach i wzdłuż plaży. Nagle zrobiło się gorąco. Pożyczyłam mały ponton, który należy opróżniać co dwudzieste uderzenie wiosłem, pływałam sobie w nim przy brzegu, całkiem goła, rozpalałam ogniska, gotowałam jedzenie, malowałam, kąpałam się (było naprawdę zimno, kawałki kry nadpływały z morza!), czytałam legendy Paula i w ogóle wiodłam rajski żywot".

A u nas coraz bardziej jesiennie, coraz syciej, coraz pełniej - a ja po słowiańsku tęsknię, bo według Marii Janion Słowianin nie musi mieć za czym tęsknić, żeby tęsknić:)