W kuchni u mamy. Traktat o dłoniach.

Stefan Chwin, Traktat o dłoniach i rzeczach

Może właśnie dlatego dość wcześnie zacząłem obserwować konszachty kobiet z materią. Pochłaniały mnie prawdziwe studia nad naturą dotyku, filozoficzne dywagacje nad kształtem palców, alchemia linii papilarnych, rzucająca światło na zagadkę wygnania. Dzieliłem ludzi wedle sposobu chodzenia, ruchu rąk, a przede wszystkim wedle sposobu ujmowania rzeczy. Klasyfikacje godne Linneusza! O tak, to było bardzo ważne, jak ludzie ujmują pióro, filiżankę, kartkę, nóż, bilet tramwajowy, zapałkę, jabłko, jak unoszą, przenoszą, odkładają, przesuwają, przysuwają, zakręcają, odkręcają, podrzucają, obracają, popychają, myją, wycierają, polerują... Dłonie i rzeczy! Subtelny balet palców! Partytury dotyku! Badałem mikroświat gestów, uchodzący za niewarte uwagi głupstwo i kto wie, może już wtedy zacząłem się domyślać, że to, co się dzieje między nami a rzeczami, jest równie ważne dla poznania naszego ziemskiego bytu jak słowa, które wypowiadamy, bo czasem w drobnym geście odsłania się ważna tajemnica człowieka.
To upodobanie do obserwacji dotyku i gestu miało mi pozostać na całe życie. Więc byłem astronomem rąk, Kopernikiem obrotów rzeczy w palcach, który tylko pozornie wyglądał na chłopca wędrującego wśród ludzi?

Tak mi się Chwin przypomniał, kiedy patrzyłam na mamine dłonie, nakładające mi do misek i miseczek zwykłe, domowe smakowitości: wafle, kilka cukierków, biszkopty..Będą do kawy, mówiła Mama, a ja myślałam o dłoniach. O kruchości odpływającego pod pergaminową skórą życia, o akweduktach krwi, które oby jak najdłużej płynęły przez pustynie czasu. Zawsze tam przychodząc, czuję się Córeczką - i dla samego tego uczucia, ratującego czasem mój świat, muszę tam przychodzić...