Zielone królestwo

Leśmianiejemy razem z majem, schodzimy w głąb zieleni, zostawiając za sobą złote gwiazdy mleczy i dzwonki kaczeńców. Tu, w zielonej katedrze maja rozbrzmiewa inna muzyka, nie ma wesołych czyneli, kolorowych wstążek, śmiechów i furkotu kwietniowych, pstrokatych błazenków wiosny. Zielenie są uroczyste, jak zamyślenia między filarami ze szmaragdów i malachitu. Fiolety i biel są jak echa baśni o zagubionych w ciemnym lesie dzieciach. Coraz głębiej, coraz dalej, rozszerzają się źrenice, ściszamy szepty, słuchamy swoich kroków. Zielone królestwo przyjmuje nas w ramiona i nie odda łatwo, a już na pewno nie takich samych, jakimi weszliśmy.

Białe niezapominajki przy omszałym, wiklinowym płotku. Zieleń ich liści jest grynszpanowa, mroczna, pełna rozemglenia. Mogę na nie patrzeć i patrzeć, są jak muśnięcia bożego pędzla, jak obraz malowany akwarelą. Tymczasem paprocie robią takie cuda.

Moment, gdy się rozwijają jest cudem. Ściśnięte jak piąstki dzieci, nagle stają się pióropuszami, eksplozją fantastycznych kształtów, secesją wiosny. Chcę liście paproci i leśne kwiaty użyć do dekoracji weselnego stołu Elfa i Dużego - dla mnie to spełnienie marzeń o subtelności cichej i niekrzykliwej, a przepięknej.

Do nienatrętnych piękności maja dołącza miesięcznica - taka delikatna, że więdnie w słońcu, najwspanialej wygląda w pochmurnych porankach, w zamglonym wieczorze,  okryta rosą. Biskupie tulipany już w odwrocie, ostatnie błyski fioletu.

 

Ale królewską para ogrodów jest teraz konwalia i bez, w asyście dam dworu - kokoryczy.

Blake, Księga Thel

Konwalia, swe tchnienie kryjąca w trawie niskiej,

Odpowiedziała ślicznej Panience, mówiąc:

 Jam ziele wodne,

Ja jestem bardzo mała, lubię mieszkać w niskich dolinach,

Tak wiotka, że motyl złocisty ledwie zdoła

 przysiąść na mej głowie.

Jednak mam odwiedziny niebiańskie —

Ten, co wszystko  wita swym uśmiechem,

Zstępuje w dolinę — co ranka pochyla dłoń nade mną.

Mówi: raduj się, trawo niska, kwiecie konwalii nowo

narodzony,

Łagodna mieszkanko milczących bezdroży, najcichszych

strumieni,

Ty będziesz w światło odziana, karmiona manną świtu,

Aż letni żar roztopi cię pośród strumieni i źródeł,

byś rozkwitła w dolinach wieczystych.

 O bzach muszę napisać osobno, bo jestem ich czcicielką wierną i gorącą. Dzisiaj przyjechały ze mną z maminego ogrodu, w wiklinowym koszu i cały dom pachnie tak, że wróżki wyglądają ze ścian i kątów. I o zdziczałych ogrodach, i o wykopywanych tam narcyzach, i o próchniejących wierzbach, i o trawie wyżej kolan...
Ale nie wiem, czy zdążę. Dlatego zostawię wam choć na chwilę bzy i opowieść o zstępowaniu w głąb majowej zieleni. Nie omijajcie, pozwólcie się zauroczyć baśniom.