Zaczarowana

 Znów, nieodwołalnie, nagle, nieoczekiwanie i oczekiwanie zarazem, po prostu i niechybnie.

Zostałam zaczarowana przez kwitnące drzewa, wzruszona i stropiona własnym wzruszeniem, bo wydobywają ze mnie takie uczucia i myśli, o których już zapominałam, że je mam. Myśli jasne i białe, jak płócienny woreczek, w którym chowa się lawendę między pościel, haftowaną rękami babci. Myśli różowe i różanopalce jak dłonie królewny, delikatne jak welon panny młodej, jak sukienka do chrztu, wstążka we włosach córki, jedwabne tasiemki od bucików tancerki...

Są tak delikatne, że palce przypominają sobie, jak muskały policzek śpiącego synka zaraz po narodzinach, gdy łzy cisnęły się do oczu w ten najpiękniejszy dzień świata.

Bezinteresownie piękne, zachwycają po prostu tym, jakie są. Nie potrzebują upiększeń, wystarczy zwykły dzbanek, słoik, cokolwiek, a najlepiej im w ogrodzie, na błękitach i szafirach cieni i światła, w ramionach wiatru. To mnie uczy, żeby wrócić do siebie samej, takiej, jaką jestem, zrozumieć, że naprawdę niewiele  potrzeba, by być szczęśliwym i że wiele naszych zmartwień pochodzi stąd, że dajemy sobie wmówić, że trzeba więcej, a nawet dużo więcej. A wystarczy, naprawdę wystarczy mi dzisiaj  ciepły, pachnący wiatr, kwitnące sady, wschodząca  zieleń i patrzenie na szczęśliwe dzieci.

Kto pamięta taki wiersz, chyba Przybosia, cytuję z pamięci, więc niedokładnie?

Vincent Van Gogh

gałązką kwitnącego głogu

przywrócił mi wzrok nad  światem

Kwitnące drzewa fotografował Średni. Przydrożnego Elfa - Duży.