Elf majowy, kasztelanki i konwalie

Teraz, kiedy rozkwitły,  czuję się tak, jak dziecko, otwierające prezent w dzień urodzin. Albo jak nauczycielka po dwudziestu latach pracy, budząca się rano w pierwszy dzień wakacji. Uczucie pełnej słodyczy i absolutnej adekwatności świata i siebie w nim.

Duży fotografuje Majowego Elfa i konwalie. Ja powtarzam sobie Demla, jak modlitwę.

Konwalio, kruche marzenie korzeni dębu

o kasztelankach z trzynastego stulecia;

również my pragnęlibyśmy zatracić się w dąbrowach

i brać w ręce drobniutkie przedmioty z alabastru...

Bardzo podoba mi się słowo: kasztelanka. To w zasadzie od castle, prawda? Zamek. Panna na zamku. Ale nasz kasztel jest bardziej zamkowy, czuć w nim te kamienie i wysokie wieże, to trzynaste stulecie, dęby wokoło i konwalie pod dębami. A kasztelanka jest taka jak konwalie, wiotka, słodka, jasna, silna, krucha i alabastrowa. Turkocą wozy, jadące przez stary las, parska koń, szczupła dłoń w rękawiczce unosi się, by przyjąć lądującego sokoła... Pozwolę sobie w celu dalszego smakowania kasztelankowej magii przywołać zdjęcia  z Drewutni Emila, bardzo demlowskie, magiczne i po prostu piękne, autorstwa Ani Kondraciuk. Reklamują - nie pasuje tu to słowo, bo bardziej o idealną harmonię tu chodzi - cudnej urody drewniane szpile do włosów, w których  zakochałam się kasztelankowo i leśnie. Cudności. Postanawiam hodować włosy, a co.

Co poza tym? Truskawki kwitną. Rabarbar jest. Maj nas pochłania. Małe zieloniutkie wisienki już cieszą oczy, gruszek zawiązało się obfitość, a dzisiaj widziałam rozkwitły dzwonek i pierwsze biedrzeńce. Co oznacza, że powoli, ale nieuchronnie przełamuje się maj w drugą połowę i cygański tabor czerwca już turkoce gdzieś tam, po gwiezdnej drodze. Ale póki co, kasztelanki, konwalie i nadal baśnie. Choćby i takie:)