Traktat o łuskaniu lata

Smyk, smyk. Kiedy obłe, suche ziarna spadają do emaliowanej miski, to tak, jakby przesuwały się jakieś zapadki, zębate koła czasu i za chwilę wskazówka przejdzie niewidzialną granicę. I zagra melodyjny kurant, ciche bam, bam, diri, diri, ach panie, panowie, czemu ciepła nie ma w nas?

Mama łuska bób na tarasie, ja zasypuję podkop, który wykopały króliki w drodze do upragnionej wolności. Pachną spadające z brzóz liście, spieczona ziemia, suche wrotycze, osty, płowe trawy, zasychające na krzakach jeżyny. Piękne jest lato, a my łuskamy je do końca, do ostatniego ziarna w strączku. Jeszcze przecier z pomidorów, jeszcze dżem z mirabelek, jeszcze ostatnie spacery, bukiet nawłoci, jabłko spod jabłoni. Małe, dobre, jasne rzeczy, które tworzą lato. Rodzinne spotkanie przy okazji chrzcin. Rozmowy pod leszczyną. Jak w sześćdziesiątym dziewiątym mama z tatem i wujkiem  kupiła telewizor Topaz i adapter Bambino, wioząc je autobusem z Bielska. Myśli uciekają i w zamyśleniu, z czułością.  Liście opadają, w filiżance z kawą odbija się niebo i senne obłoki. Trzeba podlać w szklarni, nakarmić uszatych uciekinierów. Myślę o łuskaniu lata. Tyle się zdarzyło. 

Ślub Dużego i Elfa. Chrzest Średniego. Nasza dwudziesta pierwsza rocznica ślubu. Chrzciny Ady, maleństwa Tini. Inne rocznice, urodziny, spotkania. Każdy miesiąc jak strączek, każdy dzień jak ziarno,  pełen, wyłuskany do końca, skończony, przeżyty. Pożegnania, powitania. Tylu gości,  tyle herbat, szarlotek, opowieści. I oto ostatnie strączki sierpnia, miska prawie pełna, a ja czuję się taka młoda, jak dwadzieścia lat temu, jakby ten czas był tylko suchą łupinką. Kolejne lato odbija się we mnie, jak niebo w filiżance.
- Jestem twoim synkiem na dobre i na złe - oznajmił wczoraj zadowolony Mały.