Ze słońcem w herbie

 

 Kiedy przychodzi wieczór, kojąc cały żar i upał, wszystko nasyca się złotem, lejącym się z nieba jak płynny miód. Wychylamy się wtedy na ogrody, do lasów, błądzimy między brzozami wśród zbrązowiałych paproci. Można natargać jarzyn z ogrodu, podlać coś, co jeszcze się trzyma i trwa, popatrzeć na opadające jabłka w sadzie, na ścierniska, ugory, zalane słońcem lub zwyczajnie stać i patrzeć w podziwie, kiedy zachodzi słońce.



Brzozy gubią liście, ich suknie wiatr podszywa złotą koronką. Tyle liści na szeleszczącej trawie, jakby to już wrzesień był, a nie zielonooki sierpień. I okrutnie pięknie jest, bo przecież wiem, że obumiera mi ogród, popieleją delikatne baldachy hortensji,  nawet dzielna nawłoć zwija złote żagle. Popiół i ściernisko. Spustynniały trawnik. A jednak to piękno poraża, staje się oniemiałym w tym splendorze, złocie, jak wśród sztandarów podbijającego nas imperium ze słońcem w herbie.

W złotych drugo, trzecio i pierwszoplanach  Złoty Elf, Duży,  brzozy, trawy i słońce. I oddychająca żarem ziemia. I nadchodząca noc, jak w wierszu Gałczyńskiego:

Stanęły pod mym oknem
jak wiejscy muzykanci
gwiazdy.
zielonooki
sierpień po sadzie tańczył.

Księżycem całowany
sad się rozrzewniał,
lekki był i cygański
taniec sierpnia.

Raz złocistość w korze drzew drżała,
tu cień ją płoszył,
ludzie mrużyli, noc otwierała
oczy.