O papierowych żabach, między innymi

- Wiesz, mamo, dobrym jest być trudniej, niż złym - powiedział niedawno Średni.

I poczułam to całą sobą, że ma rację. Jakby się las w sercu poruszył pod ciepłym deszczem. Tak. Trudniej. Dużo, dużo trudniej.

 Dzieci mnie uczą, żeby nie zapominać, jak to jest.

Znów miałam zajęcia z drugą klasą. Mały, autystyczny Kubuś pierwszy przy biurku. Wyciąga łapkę z kartką papieru, oderwaną krzywo.

- Żabkę! - oznajmia surowo, z determinacją - Pani zrobi!

Kubuś mówi mało, prawie wcale. Przeważnie pojedyncze słowa.

- Pani mu nie robi, on znowu zepsuje - wtrącają się inne dzieci.  Ale Kubuś kładzie kartkę na biurko ze stanowczością Urzędu Skarbowego. Niezłomny jak skała.

- Żabkę z kartonu!

- A nie zepsujesz? - pytam retorycznie. Wiem, że rozłoży żabę na czynniki pierwsze, próbując dojść, jak była złożona. Ale kręci głową. Nie zepsuje, skąd.  Więc znów składamy. Jedną żabę, drugą, trzecią. Po sprawiedliwości. Wszystkie dzieci ze świetlicy też chcą mieć żaby, niektóre już próbują origami same. Żaby skaczą, te z większej kartki przewalają się na plecy. Huragan śmiechu. Powstają wyścigi żabie na podłodze i tor przeszkód dla żab. Żabia lawina. Kubuś przynosi mi za kilka minut rozpłaszczoną żabę i dwie kredki. Jednak rozłożył.

- Na górze zielono a w buzi  na czerwono. - oznajmia, zadowolony, podsuwając mi kredki - Pani pomaluje!

 Jak na niego, to bardzo długie zdanie.

Malujemy. Składam żabę.

Kubuś pokazuje mi, jak żaba łapie muchy językiem. Jest zadowolony, nie kładzie się na podłodze, nie kopie w szafki. Lubi dotykać rzeczy, przedmiotów, ludzie go nie interesują. Nie umie się bawić z innymi, wystarczy mu żaba. Reszta dzieci bawi się budując jakiś zamek z klocków - co robicie? - pytam. My jesteśmy zombiaki! - chóralna odpowiedź zombiaków z wnętrza zamku. Żaby atakują zamek, zombiaki się bronią.  Kubuś leży. Rytmicznie, miarowo uderza żabą po podłodze.  Kiedy przychodzi po niego tata, przyglądam się twarzy tego chmurnego, jakby wycofanego mężczyzny. Młody, nie uśmiecha się, wydaje chłopcu lakoniczne polecenia, zabierz plecak, bluza. Do widzenia.  Żegna się sucho, nie pyta mnie o nic, wychodzą. Jestem anonimowym nauczycielem, jednym z wielu na świetlicy. Nie znamy swoich imion z rodzicami. Ale znam imię Kuby. I wiem, że lubi żaby z papieru. Wychodząc, mocno trzyma swoją zmotłaszoną żabę.

Myślę o papierowych żabach i o samotności. I o słowach Średniego, że dobrym jest być trudniej. 

Jest słodki, cichy, domowy piątek, za oknem ciemno, jaśmin tonie w szeleszczącej ciemności nocnego deszczu. Duży dzisiaj w kuchni zapalił świecę, dla nastroju. Mały jest na biwaku, podekscytowany jak napompowany, czerwony balonik, omal nie pękający z radości. W deszczu mokną brązowiejące hortensje i dzikie wino.

Jest piątek, jestem po pracy.

I nie mogę przestać myśleć o szkole. 

O dwóch  siostrach na drugim piętrze, z którymi wczoraj przyciszonym głosem rozmawiał ich ojciec, w bardzo starej marynarce. Dziewczynki wychowuje dziadek. Ta starsza potem płakała, kiedy ojciec wyszedł.

O tych, co nie odrabiają lekcji i tych, którym wpisuję uwagi za granie w minecrafta na lekcji, na telefonie. Po ostatniej uwadze jeden oznajmił z wyrzutem:

- Już pani nie lubię!

O tych, co rysowali ze mną konie na plastyce i starych ludzi w parku. Niektóre rysunki takie piękne...

O tym jasnowłosym rodzeństwie, których mama łapie w nocy kury w dużych kurnikach i dostaje cztery złote za godzinę i jeszcze kurę za darmo.

O ewaluacji wewnętrznej i zewnętrznej, i zepsutej huśtawce na placu zabaw. O śmiechu, gdy czytamy Mikołajka. O tym, że we wtorek jedziemy na wycieczkę.

O tym, że powinnam tylko uczyć odmiany przez przypadki i form wypowiedzi. A wychodzi na to, że one uczą mnie. Na przykład złożenia piętnastu żab z papieru w godzinę. I cierpliwości:)

A jakby ktoś chciał żabę z papieru, bardzo proszę:)