Pamiętać

Pani Nadzia, zgarbiona od pracy, nieustannej i wiekuistej, już wykopała z mężem kartofle. Syn i córka wyjechali, ale kartofle wykopać trzeba Czasy się zmieniają i krowy u pani Nadzi już nie ma - nie ma od kogo mleka świeżego kupić, na calutkiej ulicy. A i w Kalinowie raptem chyba ze dwie krowy zostało. 

Ale wóz drewniany, tak zwana fura, jeszcze u pani Nadzi jest i kobyłka jest do wozu, i mały źrebak pojawił się wiosną. Tak myślę, że to ostatnie dwie czy trzy fury we wsi. A tak lubiłam, gdy stały pod cerkwią, a konie żuły obrok z worków. I sanie lubiłam, zimą, ten dzyń dzyń niewidzialny, gdy okutanych w chusty i koce ludzi wiozły  na Maslenicę.

Rzeczy odchodzą z ludźmi. Z tym szczególnym, twardym i upartym gatunkiem, jak mama Miłego, co autobusem rodzić pojechała, bo mąż robotę miał, co tam, że 27 km do Bielska. I że przedtem z bólami trzeba było prosiaki nakarmić, to się podeszło kilka kroków, bóle schwyciły, to z wiadrami postała, i dalej, bo nakarmić trzeba. I urodziła, i pojechała, a potem chodziły przez rzekę pielić na pole, z mamą bez nogi - mama nogę odepnie drewnianą, przez rzekę płytką przejdzie jakoś i dalej wędrują. I czasem dobrzy ludzie podwieźli, ale przeważnie nie. Mamy,babcie, prababcie. Moje kochane, silne.

Cała jestem po ich stronie, ze swoim żalem i podziwem, ze wstydem czasem, że nie mam sił do pracy tak wygodnej i kawę piję,bo głowa boli po nocy. Nikt nie wiedział jaki kolor lubią. Nikt nie słuchał, jak płaczą. Może był goździk na 8 marca, ale raczej nie. Ciężkie, uparte życie, ciężka praca, cztery pory roku, raz bose pięty, raz walonki, a gdzieś tam tańcowała po trawie młoda dziewczyna z warkoczem, która potem stawała się snem, bo nakarmić ludzi i zwierzęta trzeba. I daleko odpływały marzenia.

Na rozpoczęcie dnia dzisiaj, dla mnie, myślącej o kolorze sosen, szczęśliwej i sytej, jadącej do pracy, dobrze o tym pamiętać.

Babcia z Małym, który był wtedy bardzo Mały. I Babcia z warkoczem, w czasach snów.