Opadajmy wolniej

Opadajmy wolniej między te spadające już nieśmiało liście, między te niezwiezione do piwnicy drewno, między te kolejne warstwy zakrzątania, na-potem pośpiechu, skrzętnych planów, robienia zapasów jak mądra mrówka.

Opadajmy wolniej w te szare poranki, gdy po chleb i mleko wyjeżdżam o nagle ciemnej godzinie, wolniej w tą melancholię, katar, znużenie po nocy, gdy nagle znów trzeba okazać się dzielnym i myjąc zęby zapominać o tęczy, po której zbiega się we śnie.

Opadajmy wolniej, nie bójmy się nie umieć, nie być na czas, nie być zaradnym, wydać ostatnie grosze na czerwone buciki, zobaczyć, jak nie zdążamy z niczym. 

Pozwólmy sobie z godnością spojrzeć niepoprasowanemu praniu w oczy.

Zawinąć się w koc i przyznać, że pisaliśmy kiepskie powieści, ale na szczęście dalie są purpurowe i błogosławi nas poranek rosą.

My, którzy zapominamy o urodzinowych kartkach i robimy szybkie laurki, kradnąc papier z drukarki i ołówki dzieciom. Piszemy analizy na wczoraj i nie opłacamy rachunków na czas.  Opadajmy wolniej, zachwyceni jeszcze bujającym się w hamaku ciepłych dni wrześniowym latem. Jeszcze będą ciemne dni, jeszcze spadniemy tam, na samo dno gorzkich deszczy. Teraz napijmy się jeszcze światła.

Teraz opadajmy wolniej, jak pasikoniki, które nie zbierają i nie żną, ale pogrywają na skrzypeczkach chwil. Róbmy zdjęcia pajęczynom, wrzosom, zbierajmy jeżyny, darujmy życie ogrodowym basenikom w błękitach i różu, niech poprzeglądają się w nich obłoki. Nie sprzątajmy jeszcze. Nie grabmy liści do czysta. Nie strzyżmy uszu trawnikom. Oglądajmy stare zdjęcia i machajmy bosymi stopami.

Opadajmy wolniej, łapiąc się z całych sił baloników codziennych radości. Ciągle mamy czas:)