Stąpanie

Po śniegu. Przyleciał wiatr, zmoczyło deszczem, pączki wiśni i bzów w wyczekiwaniu, tulipany i krokusy w blokach startowych, za chwilę padnie komenda - START!- i ruszy. Ona, moje  wiosna, moja leśmianowska, kaczeńcowa, z ptasim rozgwarem, z czarną ziemią, z oziminą i pszczołami na wiosennych oblotach. Ale póki co, ostatnie stapania tam, za linią horyzontu, za obiektywem, ledwie słyszalne, ale budzące taką radość i wyczekiwanie.
Nie mogę się doczekać. Jak dzieciak prezentu. Nie mogę.
Oglądam zdjecia z zeszłego roku i dalsze. Była przeciez, prawda? Dotykałam, wąchałam. Tańczyłam.
Będą znowu te naręcza bzu i czeremchy. Chodzenie do szkoły z gołymi kolanami. Mlecze i wiatry. Szpaki i jaskółki. Powtarzam to sobie nieustannie, będzie znowu, będzie.
Im bardziej zanurzamy się w grypy, przeziębienia, kołdry, pokaszliwania, katary i brak sił, tym bardziej tęsknię.
Im bardziej zimno, szaro, smętnie, tęsknię.
Im bardziej pohukują z daleka jakieś absurdy świata, tęsknię.
Nie piszę wam o chorowaniu, o szarych rankach, o tym, ze na lekcji dzisiaj miałam CZWORO dzieci w klasie. To przemknie, minie, Augustynie, bo Ona już stapa.
Wszystko pokazuje, że tak.
Więc jak przystało na wierną służbę, na pokornych poddanych, stajemy w wyczekiwaniu, w szeregu, dzierżąc swoje szczotki, szpadle i grabie, uśmiechy i radość w oczach. Czekamy tylko na hasło. Na jedno słowo, Pani. Słyszymy stapanie.