Sierpniowe fado, babcine chusty i pora brzóz.

Pochłodniało, z dnia na dzień. Spadł w nocy deszcz, przeczołgał brzozy po czuprynach, a rano obudziliśmy się w porze sierpniowego fado, mgieł, chmur i grzybowych woni z lasu. Wyciągnęłam z szafy babciną chustę i powędrowałam po jeżyny do porannego szejka jaglanego. Naprawdę, jeżyny, mgły, zapach mchu i cisza. Po ostatnich słonecznych dniach, feerii kolorów, pracowitym krzątaniu, dzisiaj nastąpił dzień spokoju. Jakby lato ziewnęło, zaciągnęło zasłony i mruknęło: dzisiaj nie wstaję.

Sierpniowe fado jest pięknym czasem. Pozwala zobaczyć odcienie barw, zgaszone zielenie, brązy, każda pajęczą sieć, każdy przekwitły baldach biedrzeńca. Jeszcze lato, ale już szykujące się do jesiennego buduaru. Jak dziewczynka, wsuwająca za duże pantofle mamy i próbujaca w lustrze póz damy w kapeluszu.

Nasze brzozy są już takie- są równolatkami Średniaka, sadziłam je, będąc w ciąży. Piętnastoletnie brzózki, kojarzą mi się z trzema siostrami, sadem wiśniowym, z rosyjskimi dumkami, z herbatą z samowara... Lubię porę brzóz, zaczynającą się pierwszym złotem na pojedynczych listkach. Jeszcze nie, jeszcze prawie. Błysk przyszłości. Jeszcze zieleń. Ale ten jeden, pierwszy, złocisty, już garnie się do rąk, list od Tej Pięknej, co przybędzie niedługo, z falbanami, sukniami, kapeluszem nieba i woalką mgieł.

Bociany jeszcze są. Przemierzają łąki, gromadząc zapasy na daleką drogę. Na łąkach zielenie, brązy, sepia i biel, z muśnięciem zrudziałego szczawiu i puchem ostów.
Dzisiaj będę czytać, prasować, gotować dobro w słoikach, siedzieć w ciepłej kuchni i pić zieloną herbatę. Takie dni też są potrzebne, kiedy dusza wyciąga się w bujanym fotelu marzeń i zamyka oczy.

Wiersz mojego kochanego Średniego, na dzisiaj. STĄD.



Na ogonie miłych chwil niczym księżyc za słońcem goniący

skrada się przedsmak jakiejś przykrości, gorzka obietnica szarości

głęboko sięgająca tęsknota za tymi właśnie chwilowymi chwilami

których nijak się nie uchwyci, chyba tylko po tym, kiedy już miną


Zostaje tylko smakować tę tęsknotę

nauczyć się, że jest dobra, że zdrowa

że świadczy o wzajemnej miłości, bo przecież za czym innym

miałbym tak tęsknić?


To nie kwestia uciechy z tego, co się ma

bo może nie ma się tego, co by się chciało mieć

To kwestia docenienia rzeczy wartych docenienia

chociaż może trochę bardziej subtelnych niż te prozaiczne, codzienne, oczywiste sprawy


Dobrze jest czasami zatęsknić

Sypnąć do herbaty ciut melancholii

Nawet, powiedziałbym

dobrze jest od czasu do czasu

                                                                         zapłakać

choćby dla spokoju serca