Niebo , łąka i pomidorki. Oraz Rilke niedokończony.

Już sierpień.

Sierpień teraz jest jak kobieta, krzatająca się po domu. To niebo wypłucze deszczem, obłoki wytrzepie, wiatrem przewieje, to las uczesze, to łąkę udekoruje koniczyną. 

Albo jak malarz w swojej pracowni, układający martwą naturę do obrazu. Tu kiść, tam owoc, tu burgund, tam szmaragd... tu dojrzała purpura...

Bogato teraz, przebogato na ogrodzie. Nie nadążam zbierać i przerabiać. Jeszcze bób. Ogórki, groszek, botwina, cebula, pomidory, pomidory:) Ta radośc, gdy bierze się w dłonie jedwabiste owoce i jarzyny. Doczekaliśmy się, są. Nasze, wyhodowane od nasionka. 

Kilka migawek ze spaceru łąkowego, kwiaty koniczyny rwę na herbatkę.

A potem pomidorowe cudowności.

Dziękuję wszystkim dziewczynom, które obdarowały mnie nasionami. To już pierwsze zbiory!

Teraz ten wiersz zaczyna wybrzmiewać tak, jak powinien,ale nie wolno nam jeszcze doczytać ostatniej zwrotki. Cii. Póki co, początek. 

Panie, już czas.

Panie: już czas. Tak długo lato trwało.
Rzuć na zegary słoneczne twój cień
i rozpuść wiatry na niwę dojrzałą

Każ się napełnić ostatnim owocom;
niech je dwa jeszcze ciepłe dni opłyną
znaglaj je do spełnienia i wpędź z mocą
ostatnią słodycz w ciężkie wino

Rilke