Jabłkowy Spas i łagodność sierpnia

6 sierpnia jest Jabłkowy Spas. U nas na Kresach to pierwsze z  świąt, zwanych spasami. Spas jest jeszcze miodowy,chlebowy  i zbożowy. Do 6 nie powinno się jeszcze zrywać jabłek, taki zwyczaj. Na Jabłkowy Spas lato odwraca się w stronę jesieni i wstępuje z nią w taniec. Dłoń do dłoni, krok za krokiem... idzie jesienny korowód, przechyliły się szale. Na spas miodowy ludzie święcą miód i ciesza się z miodowych plonów. Robi się naleśniki z makiem i miodem. Na spas chlebowy piecze się chleb, pierwszy z nowego ziarna. Spas zbożowy kończy żniwa. Jest  dla mnie wielki urok w tej powtarzalności, corocznym cyklu przyrody i jej darów. I delikatność w podejściu do świata, celebrowaniu czekania. Musze poczekać, aż to, co ma dojrzeć, dojrzeje, aż nabierze swego własnego sensu, znaczenia, muszę wstąpić bosa stopą w ten korowód wieków, lat, zwyczajów nie moich, a jednak tu obecnych. I ciągle żywych.  I też podnoszę kosz do jabłonki, zrywając rumiany owoc.

Jabłuszka są smaczne, choć nie pryskane. Kiedyś nazwałam je "parchatymi jabłkami", co Mały metodą głuchego telefonu przekręcił na "parszywe jabłka" i już zostało. Tak więc dzisiaj już po spasie jabłkowym, już siódmego, Kajetana, a ludzie mawiają: Kajetanie, strzeż od deszczu sprzątanie. A deszcze u nas ostatnio codziennie, ledwo taras pomalowałam, chwyciwszy za uszy jeden dzień pogodny między czterema deszczowymi. Współczuję tym, co żniwują.

Siedzę w domu i w przerwach między słoikami maluję drzwi na niebiesko. Taka kanikułowa fanaberia, melancholia i zabawa.

To drzwi od piwniczki, pokazywanej wyżej. Obok serduszkowe drzwi do letniej kuchni, gdzie nocują goście:

 

Niebieskich drzwi jest więcej. Jest też niebieska ławka. Drzwi robił Tata Miłego, mają swoje lata. I lubię tę dobrą energię w nich, wspomnienia, dotyk drewna i warstwy farby.

 

Lato teraz bardzo smakuje, może dlatego, że jest go mniej, już widać dno w tej szkatule beztrosko marnotrawionego czasu. Można w chwilach ciepła boso chodzić po drewnianym tarasie... z czułością czekać na zasuszenie się niebieskich hortensji... patrzeć na sierpniowe róże i czytać wiersze. Na przykład takie:

 

Żniwa

Sierpień, z jego obłokami pachnących kwiatów,
Sierpień, z jego wielkimi stogami gigantycznych chmur,
Sierpień, z plantacjami kukurydzy stojącymi jak żołnierze w szeregu,
Sierpień, z arbuzami pełnymi i ciężkimi, drzemiącymi w słońcu,
Sierpień.

Sierpień, czy pamiętasz kąpiele w jeziorze?
Sierpień, czy pamiętasz dziecko Alicji wyjadające delikatnie owoce z wina?
Sierpień, czy pamiętasz Richie'go bawiącego się z kozą?
Sierpień, czy pamiętasz Donalda ćwiczącego na swoim nowym saksofonie?
Sierpień.

Sierpień i jego świecące koronkowe niebo,
Sierpień i nowożeńcy Pat i Chet dekorujący swój nowy dom,
Sierpień i Odważny Bil, Nieustraszony Bil na dwóch kołach swojego roweru,
Sierpień i migoczące wspomnienia zawieszone jak krople rosy,
Sierpień.

Sierpień, hojny, sierpień pełny,
Sierpień, mama rozgrzana, ale uśmiechnięta nad talerzem soczystego 
pieczonego kurczaka,
Sierpień, tata miksujący jej mrożony napój miętowy,
Sierpień, błogosławione żniwa wspomnień,
Sierpień.

z tomu „Of Tails and Scales, Feathers and Pebbles, and Endless Immeasurables”, 2007

tłum. z angielskiego Ryszard Mierzejewski

cytuję STĄD