Dworcowe wspomnienia, złoto wzgórz i urodziny Dużego

Dworzec w B.

Jeśli kiedykolwiek miał czasy świetności, to najbardziej zardzewiałe z reklamowych tablic ich nie pamiętają. Kantor, kantor. Zdjęcia na porcelanie. Odjazdy do Grodna o 14, kebab, lombard, pożyczki gotówkowe uczciwie i tanio, szewc, dorabianie kluczy. Obskurne ławki, podziemne przejście w które i Batman bałby się zapuszczać, w środku wielka hala, tłum śpieszących się ludzi- czemu wszyscy przyspieszają na dworcu? A wokół pączkujące budki, budeczki, poczciwa inicjatywa prywatna, oferująca wszelkie dobro od spinek do włosów po zapiekanki, na widok których Dibbler zawstydziłby się ze swoimi bułeczkami z kiełbaską. Tymi, które trzeba było ogłuszać przed jedzeniem.

Patrzę z czułym sentymentem na drepcące gołębie zza okna samochodu, czekam na Miłego, który obok dworca ma swoje sprawy - i wspominam.

Tu przychodziłam na autobus, gdy wracałam do domu po tygodniu w licealnym internacie.

Stąd odjeżdżałam, gdy studiowałam polonistykę, a profesor Płachecki ciągle miał rozwiany szalik i zapraszał nas na zaliczenia z Młodej Polski w kawiarni. Jak się wtedy rozmawiało dobrze o wierszach Skamandrytów...

Tu kupiłam swoje pierwsze kasety Enyi. Marzłam zimą. Czytałam Asimova. Dorastałam, uczyłam się, przechodziłam tędy, zapamiętałam. Ileż było smutków, nie tylko radości. Tamta Kalina uśmiecha się do mnie ze wspomnień, a ja rozumiem, ze wszystko było potrzebne, każdy spóźniony autobus, każdy rok, każde echo pamięci.

I choć nasze problemy wydają się ogromne, śpiewa głos z radia, jest w nich złoto wzgórz, pamiętaj, jest w nich złoto wzgórz.

Droga do domu wzrusza mnie jak zawsze; zagubione wioseczki o drewnianych okiennicach, lasy i zakręty, telefony przestają działać, nie ma zasięgu, jesteśmy poza światem. Szukam kochanej dłoni.

 Trawniki zagrabione, drzewka posadzone, porzeczki tak samo, deszcz podlał wszystko chłodnym błogosławieństwem, krople na jaśminach, na migdałkach, których pączki czekają już na słońce.

Od czasu do czasu życie pyta,

dokąd ci się wydaje,  że pędzisz, głos nawołującego jest łagodny, w szarości ostatnich marcowych dni złoto wzgórz wydaje mi  się dalekie. Ale jest. 

Jutro urodziny Dużego, nasz Włóczykij skończy 19 lat, przerasta mnie o głowę, piękny, mądry, bezcenny. Czy będzie widział złoto wzgórz w górach problemów, w codziennych troskach,czy będzie szczęśliwy, odważny, gotów na wyzwania, otwarty na innych,  radosny w sercu? Przed nim matura, studia, na lodówce przypięte magnesem wezwanie na komisję wojskową, mój Duży, kiedy mi dorósł?

Modlimy się, żeby tak. Żeby kochał, rozumiał, obejmujemy go mocno, najmocniej.