Średni i zakupy

Wybraliśmy się ze Średnim na zakupy. To znaczy ja zamierzałam sobie kupić coś przy okazji wizyty u fryzjera, a Średni robił za towarzystwo.
Wyjątkowo sceptyczne.

Miejsce akcji: duża galeria handlowa.
Czas akcji: popołudnie, około godziny musimy czekać na Miłego, który ma nas zabrać.
Bohaterowie: ja i Średni.

- Tylko się włóczysz i włóczysz. - komentuje, gdy staję przed wystawą butiku. Szukam niebieskiej koszuli.
- Nie włóczę się, tylko oglądam. Chcę kupić bluzkę.
- Masz pełno w szafie.
- Chcę coś nowego!
- Jaka różnica, jak zawsze kupujesz takie same.
- Potrzymaj kurtkę, pójdę przymierzę, ta wydaje się ładna.
- Taniej owinąć się w firankę, niczym się nie różni.
- A ta?
- Jak fartuch.
- A ta? - podsuwam mu pod nos haftowany łaszek.
- Uszyli z tego samego, co ścierka?
- Marudzisz, trzymaj rzeczy, ja idę przymierzać.

Przymierzam, nic nie pasuje. Jedna rzeczywiście jakaś fartuchowa, drugą oglądam sceptycznie. Jak firanka? Wychodzę z przebieralni z naręczem bezużytecznych ciuszków  i zawodem w duszy.
- Mówiłem, że nic nie kupisz. Tylko się włóczysz i zaniżasz ludziom płace.
- Ja zaniżam?
- No tak, wchodzisz, bramka cię rejestruje, nic nie kupujesz, będą mieć pretensje do sprzedawców.
- A jak mam wybrać coś, nie wchodząc do sklepu? - walczę z moim nastolatkiem jego własną logiką.
- Nikt ci nie broni wchodzić, tylko masz coś kupić.
- A jak kupię, skoro wszystko mi się nie podoba?
- Mówiłem, marnujemy czas. Jedźmy do domu.
- Nie możemy jechać do domu, taty jeszcze nie ma.
- To poczekajmy na niego w piwnicy - wskazuje podziemny garaż.
- Tam jest zimno!
- Ale nie ma sklepów.
- Jeszcze kilka odwiedzę, trzymaj kurtkę, gdzies musi być niebieska bluzka, niemożliwe, by nie było...

Odwiedzam kilka sklepów, Średni przybiera diaboliczny wyraz twarzy za każdym razem, gdy wychodzę z pustymi rękoma. Nic nie ma.
- Mówiłem, nic nie ma - rzuca, jakby zgadując moje myśli - Jakieś ciuchy dla bezdomnych tylko robią. Jedźmy do domu.
- Nie możemy je.... a właściwie, dlaczego chcesz tak szybko jechać?
- Żeby odrabiać lekcje - stwierdza moje dziecko z wyższością.
- Żartujesz? - matka, czyli ja, patrzy nań ze zdumieniem. Średni skromnie spuszcza oczy.
- Jesteś mamo skażona  przez Dużego i nie wierzysz, że ktoś może chcieć odrabiać lekcje sam z siebie. Jedziemy do domu?
- Jeszcze tu zajdę...
- I tak nic nie kupisz, mogę się założyć...

Widzę sklep, w którym nie byłam, sprintem oblatuję wieszaki- czarna rozpacz, nic dla mnie, jakieś maleństwa na chude nastolatki, powyciągane, w kolorach różowych głównie, mini, dżinsy obszarpane, wściekły seledyn jak fartuchy chirurgów... Kiedy wychodzę, Średni się uśmiecha jak kot z Cheshire.
- A nie mówiłem?
 Powstrzymuję się, żeby nie wsadzić mu na głowę abażuru od mijanej lampy w Home&You. Trudno być matką.
Na szczęście Miły już jest i moja reputacja cierpliwej istoty zostaje uratowana.
Abażur też :)