O poranku, słowiku i miłości

Znów jest poranek tak wczesny, że nawet światło chodzi na palcach. Powoli srebro zalewa topole,  pnie i gałęzie barwią się dziwną, ołowianą bielą pochmurnego brzasku. Kule jemioł układają się w konstelację Kasjopei, pod brzozami stoi traktor z przyczepą pełną trocin i kory, drzewo już pocięte, zwiezione, schnie spokojnie pod okapami i w garażu, czekając na następną zimę.

Dzieci pojechały do szkoły, jest czwartek, nie śpieszę się, mogę posłuchać muzyki, wypić kawę z ładnej filiżanki, przyglądać się topolom, kroplom deszczu na wierzbach, szarości nieba.

Sprawdzałam raniutko wypracowania czwartoklasistów: wyjaśnij, co znaczą słowa, że słowik bardziej kochał serce Cesarza, niż jego koronę. Czytaliśmy piękną baśń Andersena, a przy okazji słuchaliśmy nagrań prawdziwego słowika, dziobaliśmy palcami globus, szukając Chin i oglądaliśmy słowicze portrety. Teraz czytam z trudem składane słowa, mozolnie kreślone akapity i litery, za którymi szukam wrażliwości, dziecięcego serca, zrozumienia tak trudnej przecież sprawy.

"Myślę, że Cesarz jest samotny, nikt go nie kochał to go słowik pokochał"
"Podoba mi się, że słowik pokochał cesarza"
"Słowik pomógł cesarzowi z odgonieniem śmierci. Myślę, że bardzo dobrze zrobił, że pomógł cesarzowi."
"Słowik kiedy poznał cesarza zobaczył, że jest on bardzo hojnym, stanowczym oraz wrażliwym cesarzem. Bardzo podobało mi się to, że słowik wybaczył cesarzowi."
"Zgadzam się ze słowikiem, że nie chciał korony"
"Podoba mi się, że słowik postąpił tak, zechciał polecieć i pomuc i słowik śpiewał i powiedział oddaj koronę i tak dalej"
"Słowik był bardzo w sercu hojny"
"Myslę, że słowik dobrze postapił woląc cesarza niż jego bogactwo".


Może nie każde z tych małych znajdzie Chiny na mapie, nie wyrecytuje życiorysu Andersena, nie znajdzie morału na zawołanie. Ale nie będę się czuła przegrana, gdy wiem, że rozumieją. Bo nie chodzi o Andersena, o trzy cechy baśni, ani o realia chińskiej kultury. Chodzi o miłość.

"Słowik poznał cesaża i pokochał jego serce i go pokochał."

Nie kręćmy nosem na ortografię, panie Andersenie, uśmiechnijmy się, czytając, otrzyjmy łezkę. Poznał i pokochał. Mała pomywaczka w baśni leżała w trawie, słuchając słowika, a dworzanie biegali w panice, myląc głosy krów, żab, a potem, gdy przyszła śmierć, wszyscy uciekli poza małym ptaszkiem, który sam jeden stanął na przeciw Jej Wiekuistości. I wygrał, bo kochał.