O bakteriach, grawitacji, tudzież urokach zastępstw.

Wracamy z Małym ze szkoły, piechotką,  te nasze 2 kilometry, słońce grzeje, wiatr niesie z łąk zapach wilgoci, ziemi, jakąś taką błękitną radość, niebo jak jedwabny batik. Mały sprawia wrażenie zadumanego.

- Mamo - oznajmia wreszcie po dłuższej chwili - A dlaczego bakterie nie spadają z górnych zębów, skoro jest grawitacja?

Przyznam, mowę mi odjęło :) Jakieś pomysły?

Dzisiaj mój umysł przeżył pewien wstrząs, bowiem wysłano mnie na zastępstwo do siedmiolatków czyli klasy pierwszej, w dodatku na w- f. Pani ich chora, w sumie sześciu nauczycieli na zwolnieniach, reszta wyrabia jakieś potworne ilości nadgodzin i to w najbardziej zaskakujących konfiguracjach. Pani od rosyjskiego na przyrodzie, pani od polskiego na wuefie, a koleżanka  historyca na zajęciach artystycznych.

Wu- ef u maluchów wyglądał tak: przyszłam ich zabrać z klasy na salę gimnastyczną,  jak tylko usłyszeli hasło wu- ef, ruszyli pędem jak wataha królików wpuszczonych na świeżą łączkę. Nie było mowy o ustawieniu w pary, musiałam sprintem wyprzedzić ich, zatrzymać, ryzykując własnym życiem i zacząć akcję : Idziemy na wu- ef od nowa. Jeszcze trzy razy stawaliśmy na korytarzu długości dwudziestu metrów. 

- Cześć! - krzyczała do mnie radośnie jakaś siedmiolatka.

- Prosę pani, a Kuba mnie kopie! - ryczała w tym czasie druga.

Doszliśmy na salę, po czym okazało się, że jest zajęta przez dwie klasy gimnazjum. Wolna była mała sala z klockami gąbkowo-gumowymi w postaci gigantycznych figur. Oraz coś w rodzaju tunelu i wielkiej chusty w różnych kolorach, jak kolorowy tort. Już na początku Kuba ( ten od kopania) odkrył, że można walnąć Natalkę ( tę od płakania) sporym, wypchanym wałkiem. Zmuszony do przeprosin pod groźbą opuszczenia sali, zaczął intensywną akcję aneksji wszystkich klockofigur i budowy własnego zamku. Fakt, że pozostała 23 dzieci też chciała mieć swoje klocki uszedł jego uwadze.

- Plosę pani, a Kuba nam zablał klocek! - ryk kilku siedmiolatek, łzy jak groch.

Biegnę, interweniuję, negocjuję, oddaj, patrz, dziewczynki płaczą...

- Mamusia nie uczyła cię dzielić się z innymi? - pytam chytrze.

- Nigdy się nie podzielę, nigdy! - wrzeszczy mały zdobywca klocków - I to przez panią się nie podzielę!

Proba odebrania klocka przez resztę dzieci nie powodzi się, następuje coś w rodzaju wojny i przepychanek, w końcu po kilku minutach próśb i gróźb oddaje niechętnie jeden  ostrosłup z komentarzem:

- A bierzcie, ten i tak jest dziadowski!

Część dziewczynek próbuje opanować chustę, chłopcy siadają w środek i nie chcą zejść. Ktoś komuś zabrał buty, które zostały zdjęte przed salą. Płacz. Lamentuje Natalka, znowu spacyfikowana przez Kubę, który tym razem udaje pociąg z taranem i sunie po sali, miażdżąc największym klockiem wszystko po drodze. Także chustę i zaplatane w nią kilkoro maluchów. 

Ratuję, interweniuję, próbuję zorganizować im zabawę w tunelu, kolejno, ale już trzech innych chce być taranami i zderzać się ze sobą. Mały grubasek porwał skaczącą piłkę i wyskakał sobie przy nieuwadze mej na korytarz, gdzie starsi grają w ping ponga. Łapię grubaska, zawracam. Buty się znalazły, ale zginęła piłeczka od ping ponga. Po półgodzinie mokra i zmordowana ustawiam dzieci do wyjścia na obiad, wtedy okazuje się, ze zginął i Kuba. Poszedł sobie na obiad bez nas, a wcześniej jeszcze raz znokautował Natalkę. Natalka ryczy, piłeczki nie ma. Pocieszam, tulę, ocieram pot.  Idziemy na obiad.

- A pani wie, ze nasa planeta kręci się milion obrotów na minutę?- chytrze zagaduje mnie jakiś mały okularnik, gdy w końcu opuszczam ich i wracam na swoje piętro.

Cóż, jestem pewna, że oni kręcą się szybciej.... współczuję koleżance z 1- 3, już wolę dziesięć polskich, z Robinsonami, baranami i Piętaszkami.

Akcja zastępstwo zakończona.... ale co będzie jutro? Niech pani maluchów wróci, bo pół szkoły osiwieje :)

Niżej zdjęcia z klanzowych zabaw z Małym.