Poranny dyżur. O tym, jak kochać życie o siódmej rano.

Szkoło szkoło, miła szkoło
wcale w tobie niewesoło...

Tego wierszyka nauczyła mnie kiedyś mama, a teraz ja kucam na szkolnym korytarzu, o straszliwej godzinie siódma dwadzieścia rano, gładząc rozwichrzoną czuprynkę jakiegoś porannie nieuczesanego malucha.

- Znasz taki fajny wierszyk? - pytam, a gdy wyrecytowuję go w szarawym bezbrzasku, buzia malucha rozjaśnia się.

- Ale lepiej byłoby, żeby się kończyło, że jest wesoło, prawda?

- Prawda! Co tu masz? Klocki? Ale odlotowy zestaw...

Obok siedzi Mała z kucykiem, ma albumik z karteczkami, na każdej lalka zombie z ulubionej wampirzej serii wszystkich dziewczynek. Pokazuje mi je z dumą. Grubasek w dresach z napisem NIKE, marki pewnie Wtorkowy Ryneczek pieczołowicie odpakowuje kanapkę z aluminiowej folii. Wzrusza mnie to, myślę o mamie, która mu to zapakowała, dodając batonik Milky Way... Duży pewnie też je w szkole zapakowaną przeze mnie kanapkę: roszponka, ser, chleb domowy, pasta ze słonecznika. Na korytarzu nie ma nikogo więcej, pora barbarzyńska, autobusy szkolne jeszcze nie dojechały, a dowozimy dzieciaki z 46 wiosek. Wszystkie małe szkoły zlikwidowano, te pod brzozami, na końcu wiosek, gdzie była pani i dwanaścioro uczniów. Nie ma ich, jest tylko nasza duża, zbiorcza szkoła, trzy piętra, a w tej chwili tylko my i nasz korytarz. 

O siódmej trzydzieści otwiera podwoje szkolny sklepik, jest zapas świeżych bułeczek, pachną kusząco. Są i cukierki na sztuki, są kolorowe żelki, niezdrowe czipsy, tymbarki z napisami pod kapslem, andruty, lody... cały raj dla cisnącego się w kolejce drobiazgu, kładącego na sklepikowej ladzie garście drobniaków.  Ostatnio wzruszył mnie Adaś z szóstej klasy, podsuwając mi na korytarzu dwa ugniecione cukierki z kieszeni dresów.

- To dla pani...

Wiem, że kupił sobie,  10 groszy jeden cukierek, ale biorę, bo wpatruje się we mnie i rozjaśnia, gdy chowam cukierki do czerwonej torebki.

Powoli szkoła się zaludnia. Są już pierwsze przepychanki, jest płacząca trzecioklasistka, a bo on mnie kopnął, proszę pani, jest grupka gimnazjalistek chichocząca przy oknie, woźna w niebieskim fartuchu w żółte kwiatki, dzień dobry, paskudna pogoda, ale wieje, prawda? W łazience na piętrze znowu ktoś nabrudził, Kubie zginał piórnik, Gosia pyta o konkurs poezji, do kiedy te wiersze, proszę pani i czy mogą być o wiośnie...

O siódmej rano niebo jest szare, z przebłyskiem złotego pasma nad linią olch, nad rzeką.

Pachnie kawa, chyba z księgowości, kaloryfer jest ciepły, opieram się o niego, witając snujących się korytarzem męczenników wiedzy. Uśmiecham się, zagaduję. Myślę o tym, ze przed nimi, tak jak przede mną, osiem godzin, że łóżko było ciepłe, a wicher musiał szarpać szkolnym autobusem na zakrętach. 

- Co będziemy robić na polskim? - dopytuje się poważny Gabryś.

- Będziemy śpiewać szanty - odpowiadam równie poważnie. - I udawać piratów.

Wydaje się usatysfakcjonowany :)

Szkoło, szkoło.

Kiedyś woźna roznosiła nam zbożową kawę w wiadrze, nalewaną czerpakiem, były bułeczki, kołnierzyki i tarcze na rękawie. Ławki miały dziurę na kałamarz w szmaragdowej, połuszczonej tafli farby ryło się cyrklem, teraz pisze markerem, ale słowa te same, buzie te same, te same smutki dziecięce i radości.

Tylko żalu, czasem buntu czy gniewu więcej.

I nauczyciele jacyś zmęczeni. I nie mają sił, by kucnąć rano przy zaspanym maluchu, pomóc związać włosy gumką. Bo inny mały buntownik zirytował,  umęczył, odebrał wiarę w istnienie dzieci z Bullerbyn.  

Cóż, ja jeszcze ciągle ją mam.

Kiedyś powiedziałam sobie, że przestanę pracować w szkole, gdy nie podejdę już do płaczącego w kącie malucha. Gdy zobojętnieję, gdy przestaną mnie wzruszać ich uprasowane przez mamy koszulki,  naburmuszone buzie,  ciekawość świata, ugniecione zeszyty,  śmiechy i łzy.

Na razie ciągle jeszcze podchodzę...

Lekcja robienia wiosennych kanapek...

 Na korytarzu fajnie się maluje...

Lekcja herbatkowo - ciasteczkowa, jako atrakcja główna serwis mężowej mamy, nic się nie stłukło na szczęście :)