Migawki wiosenne

Jeśli ktoś myśli, że po paru ciepłych dniach to już wszędzie zawilce, przylaszczki, krokusy, a nawet bratki czy - uwaga! - narcyzy, to niestety. Zawilca dzisiaj znalazłam. Jednego.

Las wygląda tak, jakby był początek marca.

Ale nic się na Podlasiu nie boimy, bo wszystko się nadrobi, wszystko zakwitnie,  jeszcze się doczekamy białych dywanów i szczęścia! Parę ciepłych dni i krajobraz się zmieni. Tymczasem rzuciłam się do ogrodowych robót i skończyłam z pęcherzami od grabienia. Bo jeszcze to, jeszcze wygrabię pod sumakami, jeszcze tam, pod brzozami.  Jak cudnie stać z głową zadartą w błękit i patrzeć na lecące klucze. Boćki u sąsiada klekoczą. Zrobiłam ziołową spiralę, na razie jeszcze gołą i kamienną, ale z czasem sadzonki się pojawią. Posiałam w szklarni sałatę, rzodkiewkę i szczypiorek. Przesadziłam róże, aronie i młode jagody kamczackie. Skopałam pod warzywniak, rozsiałam nawozy na trawniki,  przytachałam kurzy obornik i  tak od paru dni, joga ogrodowa, kolana, pięty, plecy, taczka, szpadel. 

Kupiłam sobie widły, takie lepsiejsze, szaleć w kompoście. Jaka pełnia szczęścia. Chociaż dzisiaj tylko dziesięć stopni, wiatr taki przenikliwy, to jednak naprawdę czuć jak idzie do nas wiosna. Zazdroszczę cudownych widoków Maszce i dziewczynom, u których już kwitnie - jednak mamy ze dwa tygodnie opóźnienia, tak myślę. A dzisiaj u nas zaczynają się wielkanocne, prawosławne święta kresowe, dzwony dzwonią, słońce zachodzi w różach, a ja nie mogę wrócić do domu, bo podziwiam szklarnię i zasiane równo grządki. Co takiego jest w zajmowaniu się ogrodem, że człowiek taki szczęśliwy, nawet kiedy jest zmordowany tak, że zasnąć nie może? "Rzemiosło Adama", jak Szekspir pisał, pierwsze zajęcie ludzi. Coś powstaje, zdaje się, z niczego, myślę, zachwycona jak dzieciak,  kiedy obserwuję czarną, cudowną, hojną ziemię. Częściej u nas ona piaszczysta, ale i tu sobie natura radzi. Podobno za króla Augusta jak robiono pomiary ziem i nadawano klasy, na Podlasiu uznano ziemie tutejsze za "podłe i przepodłe". Nic to, macierzanka rośnie, kocanki, trawy i sosny, pachnące żywicą jak sam raj.

Tak więc ostatnio jestem ciągle w ogrodzie, jakby ktoś nie wiedział, gdzie mnie szukać.

I powiem wam, że jeden mały, wiosenny ptak ze swoim "titu, titu" potrafi zaczarować serce tak, że zapomina się o smutkach.

A pomidorki rosną.