Ulica japońskiej wiśni i dzień czeremchowy

Duży posadził japońską wiśnię na część zdanej matury.  Od tej pory jest to drzewko Dużego i zawsze o nim myślę, gdy je  mijam - a teraz chciałabym przy drzewku koczować, podziwiać i chłonąć, bo  jest czas kwitnienia japońskich wiśni. I śpiewa mi się w głowie ta piosenka, oczywiście.

Codzienność smakuje teraz tak pięknie. Wszystko jest piękne. Nawet gumowce przy kępie narcyzów. Nawet kilka kwiatów wiśni w dzbanuszku po babci. I chodzi się w takim zachwycie, i człowiek łagodnieje - bo  wiśniom, narcyzom, niebieskiej ławce, głosom żab i pierwszym kwiatom truskawek - obojętne im jest, co w polityce, co na rachunkach, co  nam czasem zabiera sen. One są, i mają swoją kolejną wiosnę, i tak hojnie dają nam tę swoją beztroską prawdę. 

Migawki z jednego poranka.  

Czeremcha kwitnie. Skromnie, ale pachnie jak cały raj. I jabłoneczka rajska kwitnie, bo ona już całkiem z raju! Ciągle teraz w biegu. Do zachodu słońca. Ile się da, z taczką, szpadlem, widłami. Teraz będę mieć wolny tydzień. Naprawdę, wolny tydzień.  Jakie to szczęście dla ogrodnika! Będę dla ogrodu, a on dla mnie, i spodziewajcie się, że nadrobię zaległości:) A jeszcze pola czekają, i łąki, i zbieranie mniszków, i pierwsze zioła, i syrop ze stokrotek - wszystko czeka. Bardzo łatwo jest przyjemnie spędzać czas, jak powiedziała Mała Mi. 

- Poznałem dwóch nowych przyjaciół, mamo - oznajmił Mały, wracając z podwórka.

- Tak?  A jak się nazywają? - pytam.

- Stefan i Franek. 

Dumam, bo nikt mi się w okolicy taki nie kojarzy, więc upewniam się:

- A gdzie mieszkają?

- W naszym oczku - wyjaśnia Mały, nagarniając z kuchni pieczone pierożki, jeszcze ciepłe - Stefan jest żabą, a Franek ropuchą.

Aha.

To by było na tyle.