Witaj, czerwcu. Pełnia Kwietnego Księżyca i Garcia Lorca.

Jest czas róż, a ja róże kocham tak, jak Garcia Lorca swoją Różę, jak Mały Książę swoją. Mogę w końcu zamknąć oczy pod swoją pergolą z Mary Rose i recytować jej kasydę o róży.

Róża

nie pragnęła róży.

Nieruchoma na tle nieba

czego innego pragnęła

 Mary Rose nie jest zdrową, rumianą i dziarską różą wiejską, której nie straszne deszcze czy inwazja mszyc. A to trzeba ją ratować miedzianem, a to lecieć z konewką czy kloszem - metaforycznie, bo metaforyczne mszyce - tygrysy uzbrojone w pazury mogą się zjawić i zjawiają, a ona ma tylko cztery kolce do obrony przed całym światem. Ale warto, dla kasydy o róży, dla zapachu i dla czarodziejskich bukietów z jaśminem, idealnym paziem czerwcowych nocy dla  królowej.

Trochę się uspokoiło z pędem kwitnienia, bo upał zelżał, przeszedł dzień spokojnego, równego deszczu i wszystko na moment zamarło, oddychając. Maki zmokły, pościągały tiulowe sukienki. Tutaj jeszcze przed deszczem, w pełni wstającego dnia. Warto wstać o szóstej rano, by je sfotografować w przesianej złotem aureoli.

A wieczorem jest tak. Na tarasie świeczki, nad brzozami czerwcowa noc, jaśminowa królowa i pełnia Kwietnego Księżyca. I znowu można recytować Garcię Lorcę.

Kiedy księżyc wschodzi,

głuchną wszystkie dzwony

i kreślą się tajne,

niezbadane ścieżki.

Kiedy księżyc wschodzi,

ziemię morze zmywa,

a serce jest wtedy

wysepką w otchłaniach. 

Nikt nie je pomarańcz

przy pełni księżyca.

Wtedy jemy owoce

zielone i zimne. 

Kiedy księżyc wschodzi

o stu bladych licach,

pieniążki ze srebra

szlochają w sakiewce.

Czytam, że majowa pełnia ma wiele nazw. Mleczny Księżyc, Księżyc Traw, Księżyc Zająca,  Księżyc Bezczynności - ta mi się podoba! -  Księżyc Gęsi, Matczyny Księżyc, Księżyc Smoka, Księżyc Głogu,  Księżyc Wróżek. Jak Szekspir pisał, to, co zowiem różą, pod inną nazwą równie by pachniało, więc jakkolwiek nazywają ten srebrny pieniążek, toczący się majowym niebem, jest przepiękny. Nie śpimy za dobrze, gdzieś niesie niepokój, chce się patrzeć w niebo, życie wydaje się snem, a zieleń jest jak szmaragdowe morze. Ale czekałam na to uczucie całą długa zimę i teraz wędruję po domu z uśmiechem, nakrywam do stołu, zapalam świece, ustawiam bukiety. 

 Chabry już kwitną, młode zboże zielenieje. W lesie zaczynają się jagody. A w ogrodzie jaśmin, jaśmin. Zabieram zapach do domu, najpiękniejsze perfumy z różą, jak pisałaś, Maszku:)

Żegnaj maju, witaj czerwcu.