Wegański chlebek, tort i urodziny Dużego. I trochę kotów.

Za oknem turkawki, puhuuu hu, puhuuuhu, pachnie chlebem w całym domu. O świtaniu upiekłam bezglutenowy chlebek w naczyniu żaroodpornym, pół na pół z mąki ryżowej i kukurydzianej plus trochę zmielonej tapioki.  Chlebek wygląda tak i jest pyszny, na suchych drożdżach i  osypany czarnuszką i sezamem.

Przyjechały dzieci i kot. Miszka Rozbójnik bobruje w kuchni, najwidoczniej kuchnia jest dżunglą, a Miszka panterą Bagheerą.  Nasza  kocia schowała się na noc w sypialni i czytała eleganckie magazyny wnętrzarskie, część wieczoru spędziła w szafie, na najwyższej półce, a teraz  opuściła dom i gdzieś zaszyła się w lesie za podwórzem. Tutaj na ocieplenie klimatu międzykociego nie ma co liczyć.

 Piękna i Bestia

Od rana produkowałam tort wegański, na mące bezglutenowej. Duży ma urodziny pojutrze, ale celebrujemy dzisiaj, bo potem nam wyjadą.  Tort jest bardzo, bardzo, biszkopty z mąki ryżowej z dodatkiem cynamonu, krem z mleka kokosowego, frużelina truskawkowa. Baza przepisu stąd.

Chciałabym tutaj napisać poemat na cześć Dużego, ale przez tyle wspólnych lat już chyba napisałam Synku wszystko. Ale mimo to spróbuję.

Niestrudzony Zdobywco. Pogromco przygód i krzaków za domem, wiecznie niedopasowany w dwóch różnych skarpetach, brązowooki Piotrusiu Panie naszego kalinowego życia. Świat bez ciebie byłby smutniejszy, uboższy o fascynujące bezdroża, socjologiczne rozważania o współczesnych plemionach internetowych - kto by pomyślał, gdy ciąłeś moją firankę na płaszcz muszkietera, że będę czytać ze wzruszeniem twoje eseje. Cudowny muzyku, wspaniały gawędziarzu - a czasem milczku, marzycielu, polatujący z głową w chmurach nad naszym stęsknionym domem. Jesteś, byłes i będziesz naszym skarbem. Tak się cieszę, że znalazłeś Elfa i nie jesteś już sam w tych wędrówkach.  No i ktoś musi ci znajdować te skarpety do pary. Tak bardzo cię kochamy, tak bardzo tęsknimy i czekamy na twoje powroty, bo ty jesteś z tych, co wędrują, wracają, orbitują zawsze kilkadziesiąt centymetrów najmniej nad przyziemną ziemią, widząc piękniejszy świat i słysząc muzykę sfer. Synku, chciałabym, żeby zawsze było coś, co cię przyciągnie do domu. Jak magnes.

Retrospekcja

Duży ze Średnim przewalają się po trawniku z wielką piłką do skakania,

wrzeszczą przeraźliwie, kwiczą, ryczą, moja, nie, bo moja, moja, moja…w końcu nie wytrzymuję.

– Oddawać mi tę piłkę ! Już! Słychać was na drugim końcu ulicy!

Konfiskuję źródło problemu, nie na długo, za chwilę spychają się do oczka, znaleźli kubek po jogurcie, nalewają do niego wody i rzucają do siebie, wrzeszcząc przeraźliwie: wyleje się! Nie, bo wcale nie wyleje! Dawaj, ja rzucę! Nie, bo ja!

Pacyfikuję, konfiskuję kubek, każę się przebrać, mokre ciuchy wieszamy na tarasie. Umoralniam ich, pokazując Dużemu skutek jego działań - mokrego brata i wiszące ciuchy.

Za pięć minut jękliwe zawodzenie wywabia mnie z domu - tarzają się po trawniku, biją piłeczkami do tenisa, moczonymi w wodzie z oczka dla lepszego efektu.

– Tego już dosyć! - wołam gromko głosem Walkirii - Co ty robisz z bratem?!? Mordujesz go?

– No, a od czego jest brat?- protestuje ubłocony i mokry Duży z urazą - Od czego?

– No właśnie, od czego jest brat??- Średni , o dziwo, wstawia się za swoim gnębicielem; staje zawadiacko z rękami na biodrach, mokry, brudny i spocony. I rozczochrany - Nie można własnego brata pomordować?