Dzień łagodnego światła, makatki, poduszki, chałki i koty

O świcie, przez okno zagląda słońce i maluje mi na rolecie chiński teatr cieni. Gałązki jaśminu i sosna, na której sennie gruchają turkawki, przefiltrowane łagodnym światłem rysują się na bieli starych zasłonek. Nie muszę jeszcze wstawać, mogę leżeć i myśleć o tym, jak byłam Małą Kaliną i leżałam tak w sypialni Dziadziusiów, patrząc na cienie orzechów za oknem. Było lato, wakacje trwały milion dni, a ja miałam tysiąc fantastycznych pomysłów na każdy dzień, zaczynając od  jedzenia porzeczek po wyścigi na bosych nogach w dół ogrodu.
Coś na zawsze już z tej pogody zostało dla mnie w świetlistych cieniach liści i gałązek.

Ostatnio znowu naszło mnie na wyciąganie z kufrów i szafek pamiątek - poduszek, szytych przez Mamy i Babcie, koronkowych falbanek, makatek ślicznych tak, że i aniołowie kiwają tam głowami z podziwem z miękkiego obłoku. Bóg cieszy się radością człowieka, pisał twórca "Panny z mokrą głową", a ponieważ  ja mam powodów do radości mnóstwo i ciągle wyszukuję sobie nowe, to muszą mieć tam wiele uciechy.
No choćby takie poduszki! Jaka radość. Pachnące praniem, domowe, bielutkie. Nawet Mały się skusił i wypróbowywał, jak się do nich przytulić.

Nie mam żadnych zdolności do szycia i haftowania, przyznam się. W szkole podstawowej mój starszy brat robił za mnie łańcuszki, słowo honoru. Ale uwielbiam hafty i mam wielki podziw dla tych, którzy potrafią. Jakież eony czasu to zajmuje, jakie jest precyzyjne i urocze. Kiedyś wszędzie prawie były takie makatki, w czasach bez fototapet i Ikei. Wyciągnęłam więc zabytkową makatkę z gołębiami i powiesiłam w pokoju, wzywając rodzinę do podziwiania. Trzeba by ją jeszcze wykrochmalić, ale krochmalenie będzie bliżej Świąt, a podziwiać chciałam już. Nie jestem cierpliwą Kaliną:)

Uwielbiam te gołębie.

I te też. Gdzie by tu je powiesić. Mama Miłego opowiadała, że nabyto owo dzieło od jakiegoś wędrownego handlarza w czasach powojennych. Niestety, nie ma ani podpisu, ani daty.

Tak z rozpędu zaczęłam już sprzątać w kuchni i w domu. No bo dwa tygodnie do świąt, a wysprzątać wszystkie kątki byłoby dobrze, po zimie. Oglądaliśmy z Małym kuchenne lary i penaty, zastanawiając się niekiedy nad fantastyką tych przedmiotów. Powinno się napisać przewodnik " Po kuchennych utensyliach fantastycznych". Taka drylownica ręczna, uchwyt na gorące słoiki, nożyce do drobiu, różne otwieracze, sto odmian łyżek i chochelek, tajemnicze kółka, dziobaki, widelce... Przygoda czeka na nas w kuchni! A potem w posprzątanej kuchni przyjemnie zrobić drożdżową chałkę i jeść ją, jeszcze ciepłą, z masłem, i popijać mlekiem. Proste szczęścia są takie przyjemne:)

No to już tak całkiem na koniec weekendowych wieści z Kalinowa - Misza, kot Dużego i Elfa rośnie jak ta chałka na drożdżach, jest bardzo bojowy i doprowadza naszą Kicię do melancholijnej depresji - jako dama Kicia nie walczy, a dystyngowanie (choć błyskawicznie) ucieka, najchętniej chowając się w sypialni, na szafie, w szufladach, a jak już się nie da inaczej, na podwórku. A potem odsypia przez cały tydzień  burzliwe weekendy.

Misza Rozbójnik

I śpiąca dama