O wełnianych chustach i źródełku samotności.

Śnieg zaczął padać wczoraj i to z taką determinacją, jakby przypomniał sobie, że nie wyrobił normy i gdzieś tam w niebie jakiś kierownik obetnie mu premię. Zasypało nas bardzo pięknie, puszyście, zrobiło się jaśniej i zimniej. Chłopcy poszli do szkoły, o dziwo, bez większego narzekania.  W domu zostałam ja, kot i Duży, który egzamin ma dopiero o 14. Jest cicho jak w baśniowym lesie. Wspieram sobie stopy o kaloryfer i przyglądam się białej inwazji, tylko wiklinowe płotki pokazują, gdzie był ziołowy ogródek, żonkile i bodziszki. Tak dziwnie, że za dwa miesiące będę chodzić po trawie. Dzisiaj, w tej nieustannej bieli, pędzącej znad puszczy i torfowisk wydaje się, że wiosna jest za siódmą górą i rzeką i że ani myśli wybierać się w nasze strony.

Układam dzisiaj w szafach świeżo przeprane wełniane chusty po babciach i prababciach i niemal je widzę, brnące przez ten śnieg po wodę do studni. Jeszcze moja mama prała pościel nad rzeką, a po wodę chodziło się na druga stronę ulicy, gdzie apteka. Wełna pachnie płynem do płukania, jest mięciutka, przyjemna w dotyku. Ostatnio nachodzi mnie na szukanie skarbów, wspólnie z Miłym przeszukaliśmy strychy, odkrywając jego żołnierzyki z dzieciństwa, lampkę po dziadku w kształcie palmy, dwie stare tace, żeliwny rondel, mnóstwo książek i zeszytów, np "U nas - środowisko społeczno - przyrodnicze dla klasy 1" oraz starego Czuka i Heka. Największy entuzjazm we mnie wzbudziły makatki, haftowane przez babcie - rozczulające sentencje w stylu: Gdzie miłość i zgoda panuje, tam szczęście swe gniazdo buduje. Miły twierdził, że powinna być jeszcze makatka, którą pamięta z dzieciństwa z urokliwa obietnicą: Siądźcie goście na murawie, tysiąc potraw wam wystawię, ale murawy nie znaleźliśmy jeszcze. Mamy za to obrazek z gołąbkami i różami ze srebrnych papierków, który zawisł honorowo w kuchni. Dziadek robił ramkę, a mama z babcią tworzyły srebrno - różową kreację na błękicie, w celach handlowych, tak jak i palmowe lampki. Nie wiem, jak one miały na to czas, przy gospodarce, dzieciach, wodzie w studni, bez pralki, lodówek i gotowych rzeczy w sklepach, przy darciu pierza, kołowrotkach i wełnie, przy haftowaniu i szyciu... Dawały radę. Nikt im nie podał kawy w ładnej filiżance i nie kupił kwiatów na urodziny. Kwiaty miały w ogrodach, bo je sobie same sadziły. Nie było książek o tym, jak zmienić swoje małżeństwo na lepsze i jak jeść według diety pięciu przemian. Wielu mężów byłoby serdecznie zdziwionych, jakby się dowiedziało, że kobietom można i należy dać szczęście.

Zdjęcie znalezione gdzieś w sieci

Patrzę więc sobie na gołąbki, makatki, wełniane chusty i czuję za plecami potężny pień tego rodzinnego, wspaniałego drzewa, dziedzictwo pracowitych rąk, serdecznych myśli, marzeń o lepszych dniach jeśli nie da siebie, to choć dla dzieci i wnuków. Duży, Średni i Mały może jeszcze tego nie rozumieją, jak wiele wart jest stary warsztat stolarski dziadka, jego heble i dłuta tuż obok nowoczesnych maszyn Miłego, stare, wełniane chusty i makatki obok nowych zasłon i kanap, kawa w ładnej filiżance, która ma więcej lat niż trzej nasi chłopcy razem wzięci. Też nie rozumiałam, gdy byłam w ich wieku. Szkoda, że człowiek robi się mądry trochę za późno. Jak byłam mniejsza, beztrosko myślałam, że oni będą żyć wiecznie i nic się nie zmieni w mojej małej arkadii.

A teraz tak bardzo, bardzo tęsknię za tym, by mieć choć jedną filiżankę na pamiątkę z domu swoich dziadziusiów i czuć odrobinę mniej tę płynącą jak ciche źródełko samotność -  bez nich.