O tym, dlaczego pan Bóg chowa nam zabawki i na co nam zakurzone szyby.

I znowu mamy mróz. Przepięknie jest. Niebo jest dzisiaj tak wygwieżdżone, że się w oczarowaniu zastyga na ganku, choć termometr biadoli, że niżej minus dziesięciu już spadło. Ogród rano okryty szronem, słońce rozjeżdża się złotym kabrioletem po błękicie, ale wiatr jest lodowaty i niebacznie zapomniawszy rękawiczek miałam wrażenie, że mam sople zamiast palców. Ale mimo to wesoło na duszy, bo ponoć bociany już lecą! I krokusy wylazły z ziemi na dobry centymetr.
Zaczęła się kocia epopeja, tabuny miauczących dzikim głosem absztyfikantów pod oknem. Przy okazji Mały dopytał się, kto to absztyfikant i używa słowa z lubością. Oznajmił też, że Średni przypomina mu pingwina Kowalskiego.
- A ty? - zagadnęłam zaciekawiona.
Rozpromienił się.
- A ja jestem uroczy jak szeregowy!

Duży odsypia sesję i fotografuje. Ostatnio głównie starą szklarnię, twierdząc, że ma tam dobre światło. Wiedziałam, że nie trzeba jej sprzątać;) Takie zabałaganione miejsca z dobrym światłem i rupieciami powinny być wszędzie, chaos jest jak się okazuje twórczy.

Stare doniczki.  Deskowe kładeczki. Konstelacje pajęczyn, folii, wiaderek i nawianych z dębu sąsiedzkiego liści. Dzika róża anektująca szparę w ścianie. Dlaczego to takie piękne, gdy spojrzeć inaczej, pod słońce, pozwalając zmysłom posmakować barw i światła? A może nie sprzątać życia za bardzo,  nie zawsze i nie wszystko? Pozwolić dotrwać na spokojnej emeryturze temu wszystkiemu, co wydaje nam się akurat zbędne, niemodne, passe? A potem powrócić jak córka marnotrawna do zapomnianych szczęść. Kiedyś tak chowałam zabawki dzieciom - w pudła i do piwnicy, przyniesione za pół roku odkrywane były z nową radością.

Niby dlaczego Pan Bóg chowa nam co roku wiosnę? Kiedy tylko widzę wyłażące z ziemi noski tulipanów i świeżą zieleń, czuję się tak, jakbym dostała właśnie takie schowane na jakiś czas pudło ukochanych zabawek.
Żonkile.
Bazie kotki. Czemu nie ma bazich myszek, mamo?
Ciepły wiatr.
Uniesienie, gdy można wciągnąć żakiet zamiast kożuszka. Radość, gdy znowu bose stopy poczują trawę.
Czy czulibyśmy to, gdyby trwało i trwało?

Tak więc dziękuję Dużemu za jego buszowanie w szklarniowej rupieciarni, przypomina mi, żeby się cieszyć na nowo tym, że pudło zimowych zabawek - mrozu, zimnych nosów, szronu i ciemnych poranków niedługo ustąpi miejsca  kolorowej, radosnej fieście wiosny. Póki co, cieszę się z tego, co mam. Z odskrobywanych szyb. Prania, zamarzniętego na sznurze. Gwiazd jak srebrnego maku. Szalika i butków z futerkiem. Następne dopiero za rok, radujmy się, póki są:)

I zrozumiałam jeszcze jedno - czasem trzeba tylko zakurzonej szyby, żeby zobaczyć, jak piękne bywa światło.