Piosenka o starych domach

Moja mieścinka ma pięćset lat. Tyle minęło od nadania praw miejskich. ale  archeolodzy, znajdujący jakieś groty włóczni czy kurhany wyliczają jej znacznie więcej, podsuwając jadźwingowskie czyli neurowskie koneksje - nazwa naszej rzeki Narew, dawniej Narva,  miałaby zawierać w sobie rdzeń  narv, jak Narvik, Norwegia, narvis, czyli odważny i śmiały. I ponoć ruskie archiwa wspominają o Jadźwingu zwącym się Jatwiag Gunariew, który nawet pakty z Bizancjum podpisywał. Albo może  to nar pochodzi od  ugrofińskiego narva, czyli strumień, albo od narowistości, albo...

Jakby nie było, płynie sobie Narew, a nad Narwią stoi sobie miasteczko, które kocham ogromnie, w którym przyszłam na świat i w którym jest mnóstwo drewnianych, pięknych domów. Domów, które umierają, bo nie ma już nikogo, kto by o nie dbał. Co roku fotografujemy z uczniami te najbardziej ginące, żeby je opisać,  zapamiętać i zatrzymać, choć na fotografiach. Siedzi to we mnie głęboko, tak głęboko, że napisałam o starych domach wiersz. Teraz dla was więc moja piosenka o starych domach i zdjęcia  z Kalinowa.

Piosenka o starych domach

Stare domy są nutami na pięciolinii wiatru.

Liczba ich okien jest doskonała i podzielna przez wieczność.

Jeśli staniesz na ganku, możesz w każdej stłuczonej szybce

ujrzeć ognisty palec słońca.

Ich dachy opadają w dół linią doskonałości,

w pentadzie mchu, liści, ptaków, cieni i niepewnych deszczy.

Klamki są zardzewiałe, a sny nie kończą się dobrze.

 Nikt nie staje na progu, a studnia umarła.

 

Przez okna czas przesypuje popiół,

jak dziecko piasek na plaży.

 

Na pogrzeb drewnianych domów lubią chodzić pokrzywy i pliszki.

Potem na niebie zapala się jedna gwiazda więcej.