Lato

W najgłębszym cieniu boru

słyszeliśmy nieraz twój głos.

U naszych strumieni,

w dolinach wymoszczonych mchem,

na brzegu rzeki rozgościsz się,

odrzucisz jedwabiste szaty,

aby w wodę zanurzyć się jasną.

Te łąki kochają ciebie, Lato,

w twojej złotej dumie. 

W.Blake