To świt, to zmrok

Lato w pełni; dzisiaj założyło zieloną sukienkę, podszytą wiatrem, powpinało obłoki we włosy, nawieszało kolczyków z wiśni, naszyjników z motyli, pomalowało usta jeżynami...
Dni płyną, świt za zmrokiem, zwyczajnie.
Wczoraj smutek; byłam na pogrzebie swego siedemnastoletniego ucznia, wypadek. Tyle młodzieży, kawalkada motocykli, prowadząca smutny orszak, oczy matki... długo siedziało się potem na schodach, patrząc w las, mysląc.
Drozdy i wilgi, wiatr, pędzący zachodnie obłoki. Co powiedzieć? Nie ma na to słów. Czytałam Oskara Miłosza. Potem robiłam ogórki z curry, potem słuchałam, jak Duży z przyjaciółmi śpiewają przy gitarze piosenki z "Ostatniego dzwonka": Każdy Twój wyrok, przyjmę twardy, przed mocą Twoją sie ukorzę...
Noc pełna snów, między którymi przechadzałam się, zdziwiony wędrowiec. Piękny poranek, to świt, to zmrok, nuci mi się w głowie.
Nakarmiłam króliki.
Wstawiłam pranie do pralki, naczynia do zmywarki, piję kawę, czytam.
Dla odmiany Byrona, z bloga Ziarenek

“Jest pew­na przy­jem­ność w la­sach bez ścieżek,
Jest upo­jenie w sa­mot­nym wybrzeżu,
Jest społeczność gdzie nie ma intruzów
Przy głębo­kim morzu i mu­zyce je­go szumu.
Nie człowieka kocham mniej, lecz na­turę bardziej.”

Idę z kawą do królików, a potem do naszego lasu bez ścieżek, zrywać szczaw na zupę szczawiową.
Trawy są wysokie, z brzóz opadają już drobne listki; to jak pierwsze siwe włosy na głowie lata.
Dzisiaj międzynarodowy dzień szachów, powiem Dużemu, niech poświętuje przy szachownicy. Imieniny Aureliusza i Flawiana. Dzień Przekwitających Lilii, melancholii i sprzątania salonu. Pozdrawiam wszystkich sobotnio, troszkę z zamyśleniem.