Pakowanie walizek

Pakujemy walizki, co jest czynnością wymagającą skupienia i nadludzkiej pomysłowości. Ostatnio na lotnisku w Tampie musieliśmy przepakować trzy walizki, czemu z uciechą przyglądała się kolejka szczęśliwców, którzy uniknęli podobnej gehenny. Surowa celniczka żądała, by usunąć, cytuję, "jedną rzecz mniej z walizki", na co Miły wyjął z promiennym uśmiechem okulary Małego do nurkowania z jednej, w nadziei, że groźna harpia ustąpi. Chytry plan nie powiódł się niestety w przypadku dwóch kolejnych waliz, więc ubrania wędrowały po bagażach podróżnych i w desperacji gotowa już byłam obwiesić się kilkoma koszulkami czy spodniami, jak panowie ze zdjęcia poniżej.

 Na szczęście udało się poutykać nadbagaż gdzie indziej, łącznie z czterema metalowymi świecznikami, obrazkiem z kogutem i dziesięcioma weselnymi kubkami. Teraz mamy jeszcze więcej bagaży, które chcemy zabrać z Kanady do Kalinowa i mam wrażenie, że pięć walizek i pięć podróżnych toreb to stanowczo za mało. Samych pamiątek z Zielonego Wzgórza  mam walizkę!

Pakujemy walizki, dzwonimy do domu, opowiadamy rodzinie, że już pakujemy walizki, odwiedzamy tu pośpiesznie ostatnie proszone kolacje, zegnamy się, a na plecach czuję już oddech nadchodzącego września. Śni mi się szkoła, że się spóźniam na lekcje i nie mogę znaleźć swojej sali. Są tacy, co zostają w domu, i tacy, co odchodzą. Zawsze tak było. Każdy może sam wybrać, ale musi to zrobić, póki jeszcze czas, i w żadnym razie nie rozmyślić się.Tak jest napisane w Muminkach i własnie to czuję, z tą tylko różnicą, że my wracamy do domu. Wracanie do domu jest tak przyjemne, jak drapanie kota po grzbiecie, przyglądanie się spadającym liściom, słuchanie deszczu i picie herbaty wieczorem, w listopadową noc. Mam w walizce nowy, wrzosowy sweter, pójdę w nim po wrzosy, gdy tylko dopadnę lasu w Kalinowie. Palmy są piękne, ale brzozy i wrzosy cudniejsze. No i swoje własne. Mam też dzbanuszek w kolorze jarzębiny i sześć porcelanowych lalek. I słój na lemoniadę! Jutro pouściskuję Watkę na pożegnanie, a pojutrze z walizkami, swetrami, wspomnieniami i pokrzykującą trójką chłopaków odlecimy jako te bociany, tyle, że one w drugą stronę. Kiedy Duży żegnał się z bratankami, wiszącymi na nim jak winogrona, Mały zauważył z satysfakcją:

- Patrz mamo, jaki Duży jest zadzieckowany!

Dzwoniłam dzisiaj do koleżanki z pracy, już po radzie pedagogicznej, dostałam z polskim do uczenia w tym roku dwie klasy szóste, w tym w jednej spadochroniarza drugorocznego, o którym myślałam, że się już wyprawi do gimnazjum, a on nie, postanowił zostać. Właśnie u mnie, łojzicku. Będzie się działo. I wychowawstwo w czwartej. I plastyka w całej szkole. Już w poniedziałek, już blisko...

A żeby powrotem zapachniało, wklejam to zdjęcie. Właśnie to, wrześniowe. Z Kalinowa. Wracamy, nasz domku.