Pełnia Kwiatowego Księżyca. Leśmianieję znowu.

Dwór wiosennej pani zmienił szaty. Dmuchawce wniebowstąpiły do nieba, znikło złoto mleczy, pochowały kubraki tulipany, nikt nie pamięta już o hiacyntach, żonkilach czy szafirkach jak atrament poety. Teraz kwitną biedrzeńce, koronki królowej Anny, jaskółcze ziele, jaskry i firletki. Nadszedł Księżyc Dzikich Traw, Pełnia Kwiatowego Księżyca, ta majowa, dzika, nieoswojona jak szalone wiersze Leśmiana, tego kancelisty z Hrubieszowa, który w swoich wierszach zdzierał skromny tużurek i ciskał filiżanki z herbatą, zmieniając się w rycerza zieleni, opętanego paladyna majowych nocy.

Z daleka idzie, z daleka

Ten mrok, co kwiatów się zrzeka. 

Gdy płosząc ospałą woń, 

Chłód powiał nad pola zżęte, 

O moją zagrzałaś skroń

Dłonie zziębnięte..

Koszą trawy, koszą dmuchawce, spadają głowy jaskrów, zapach niesie nas do nieba jak najpiękniejszy sterowiec. Nie moge pojąć, że już doczekałam pełni wiosny, koszenia traw, kwitnienia traw, dzikiego szczawiu i mięty. Kiedy? Bukiet z biedrzeńców i dzikiej marchwi na stole. Pościel w dzikie kwiaty. Za miesiąc wakacje. Czereśnie mają zielone kolczyki, porzeczka tak samo, kwitną truskawki i pomidory. Kiedy? Czasie, źródło przejrzyste, nie wysychaj...

Śnił się jej dzisiaj w nocy wilkołak w głębi kniej, 

I dwaj rycerze zbrojni i aniołowie trzej !

Śnił się jej śpiew i pląsy i wszelki ptak i zwierz!

I miecz i krew i ogień! Sen zbiegła wzdłuż i wszerz!... 

A teraz biegnie w jawę, przez las na lasu skraj -

A za nią - Maj drapieżny! Spójrz tylko - tygrys-maj !...

Kto całował mak w zbożu - nie zazna niedoli! 

Trawa z ziemi wyrwana pachnie, lecz nie boli...

Kocham stopy twoje bose, 

Że deptały kruchą rosę, 

Rozróżniając na oślep chabry od kąkoli.