Mamo, chcesz zobaczyć?

- Mamo, chcesz zobaczyć? - głos Małego odrywa mnie od upychania talerzy w zmywarce. Zmywarka wydaje się mieć przestrzeń nieograniczoną, jak biblioteka Babel Borgesa.

- Co zobaczyć? 

Jeszcze jeden talerz. Jeszcze miska...

- Jak robię się duży, a potem mały. 

Brzmi interesująco.

- Chcę - staję nad jego ramieniem, wycierając ręce ścierką. Jasne włoski pachną, gdy wtulam w nie nos.

- To się nazywa Guliwer mode. Mogę być malutki, o taki, a jak nacisnę, to robię się duży.

- A co ten ludzik niesie?

- Klocek różowej wełny. A tu mam taki ogródek, a tu oni rozmawiają, jeden pokazuje palcem. Chcesz zobaczyć?

- Chcę.

...

- Mamo, chcesz zobaczyć, jakiego żuka znalazłem?

- Tato, chcesz zobaczyć, czy przeskoczę ten płot? Chcesz zobaczyć, jakich nazbierałem kamieni?

- Mamo, chcesz zobaczyć, jak wchodzę na drzewo, robię tosty, jak się bawię z kotem, chcesz zobaczyć?

- Chcesz przeczytać mój wiersz?

- Mamo, tato, zobaczcie, jaką prezentację zrobiłem, tu pierwszy slajd...

- Poznajcie Anię...

...

Kiedy Mały był jeszcze w świecie maminego brzucha, tak bardzo chciałam mu pokazać te wszystkie żuki, kamienie, dmuchawce, gwiazdy, stokrotki. Mogłam mu o tym opowiadać godzinami, prosząc, by walczył. I nie wiedziałam jeszcze wtedy, jak to będzie, gdy w trzeciej minucie zostanie mu tylko jeden punkt.  I gdy mnie nie będzie przy nim wtedy, gdy będą za niego oddychać maszyny, a Miły będzie stróżował pod drzwiami, niezłomny jak skała, kupujący pozwolenie na przebywanie przy inkubatorze za przemycane dla pielęgniarek słoiki z grzybkami w marynacie i miód.

- Mamo, chcesz zobaczyć, jaką laurkę dla ciebie narysowałem?

- Szczęścia, zdrowia, pomyślności i spokojnej starości... - czytam, a młody poeta stoi obok, uśmiechając się od ucha do ucha, dumny jak Szekspir.

Kiedy Średni przychodził na świat, a ja leżałam w narkozie, czekając na transfuzję, nie wiedziałam wtedy jeszcze,  że będzie mi składał życzenia, niosąc własnoręcznie narysowany maminy portret. I że będę po wielokroć powtarzać sobie ten wers z jego wiersza, który sprawia, że miękną mi kolana:

Opadłe liście brzóz, które chrupią miło pod nogami, i mech, jak gdyby bez koloru, opiewający drzewo

mogłyby być bogami, przed którymi klękałyby matki

bowiem miłość ich i męka, to, jak uciekają z wiatrem, i jak ten wiatr odziera je ze wspomnień

w litości swej dla świata równe są Stwórcy 

Kiedy Duży przychodził na świat przez dwanaście godzin i kiedy wieziono mnie pod szmaragdowy baldachim narkozy, nie wiedziałam jeszcze, że będę liczyć każdy uśmiech jego brązowych oczu i oglądać zaręczynowy pierścionek na szczupłych palcach Elfa. 

- Mamo, chcesz zobaczyć?

Chcę, ogromnie, bardzo chcę. Proszę, pokazujcie mi wasze kwiaty, natargane z ogrodu,  zachwyty, żuki, kamienie, prezentacje i dziewczyny, opowiadajcie swoje sny, pokażcie, jak zmieniają kolor gałęzie sosen o zachodzie, jaki ptak budzi w was wzruszenie w zimowy ranek. Jak może istnieć miłość bez dzielenia się, bez  współodczuwania, bez bycia obok, razem?

- Mamo, chcesz zobaczyć?

- Tato, chcesz zobaczyć?

Chcę.  Chcemy. Chcemy chcieć zawsze.

Mały

Średni

Duży