Tak niewiele potrzeba.

Siedem brzóz na przeciw okna, pięć topoli bardziej z prawej, za brzozami modrzewie i las, za topolami pięć latarni i ulica Cicha.  Droga rozdwaja się przy Już Nie- Samotnym Domku, bo zakupionym przez sympatycznego sąsiada. Jedna z bliźniaczych dróg skręca w lewo, w stronę prawosławnego cmentarza i wrzosowisk, druga w prawo, ku ulicy Kowalskiej, ogrodom i domkom Paszczaków. A jakby nie skręcić ani w lewo, ani w prawo, tylko zamknąć oczy i pójść prosto, to znajdzie się na ługu, wśród trzcin, pałek i mokradliska, pełnego teraz zimnego wiatru,  lodu i przeszywającej samotności. Ani czajki, ani gęsi, ani rozgwaru żab.

Ale nie idę tam, patrzę za okno, jak pies sąsiadów, nazwany dumnie Brutusem, a potem - cóż, życie- przechrzczony na Parówę, wesoło machając ogonem biegnie myszkować na nasz kompost. Skąd on wie, że dopiero co wyrzucone odpadki? Jest to odmiana psa wielomiskowego i wielodomowego, żywi się w całej okolicy, wygląda jak zadowolona, tłuściutka kiełbaska,  jak akurat nie je, to nosi pogryzioną piłkę, z nadzieją, że ktoś się z nim pobawi i okaże się człowiekiem. Bądź człowiekiem, pobaw się z psem, mówi zawadiacka mina i błagalne, ciemne, huncwotowate oko.

Sterta drzewa porąbana, młode czeresienki jeszcze w przeciwzajęczych zbrojach z zielonej siatki. Z lasu wychodzą zimą wygłodniałe stada podstępnych zajęcy; mimo, że w lesie drzew dostatek, one przyjdą na podwórze obgryźć moją papieróweczkę czy czeresienkę.

Jestem sama w domu, w garnku pyrkocze tuszona marchewka, ziemniaczki na kopytka już zmielone, będą z zasmażką. Chleb rośnie; z czarnuszką, według przepisu na litewski. Dom już ogarnięty z czułością; jak zawsze parę zagadek: czemu w łazience był koc? Czemu u Małego pod kołdrą miecz, z kim walczył we śnie? Może anioł stróż zostawił... U Średniaka aforyzmy arabskie na biurku, u Dużego  kłąb kabli, kostek do gitary, papierów, opakowań po słodyczach... stoję w drzwiach, patrzę na to domowe pobojowisko i w końcu zabieram się za porządkowanie świata. Lubię, gdy rzeczy wracają na miejsce, gdy mruczą pralka i zmywarka, łóżka są posłane, szafy zamknięte, domowe skrzaty zadowolone... Lubię, gdy po domu wędrują zapachy razem z dźwiękami gitary, a Glen Hansard i Marketa Irglova śpiewają, że mamy wciąż czas, możemy unieść głos, pełen nadziei, że  mieliśmy wybór i dokonaliśmy go- a teraz opadając powoli, śpiewajmy swą melodię, zaśpiewam ją też...

Tak niewiele potrzeba. Ktoś robi kopytka, aby zjeść mógł ktoś, ktoś napalił w piecu, ktoś czeka z obiadem, jest dom, miejsce, gdzie jesteś bezpieczny, kochany, swój. Mieliśmy wybór i dokonaliśmy go. Nie dla siebie, dla nas razem. Dla brzóz, topoli, porcelanowego kubeczka ze stokrotkami, pamięci o dłoniach babci, gniotących kruszonkę, taty, idącego z wędkami na rozlewisko, dla tupotu dziecięcych nóżek, uśmiechu w czerwcowy wieczór, gdy zagra żabia orkiestra.

Cyt, nie spłoszyć uśmiechu :) Idę robić kopytka :)

A jeszcze pączki, tak tłustoczwartkowo!