Mały i Narcyz

Na kuchennym blacie, w ciepełku odwilżowego słońca, grzeje się u mnie wiosenny ogródek. Narcyzy, żonkilki, szafirki, hiacynty, wszystko w doniczkach, do tego amarylis, storczyk, dwie doniczki truskawek i Panna Pietruszka. Mały, zainteresowany kolorami i zapachami, bobruje mi w tej zieleni, dopytując się, jak co po kolei się nazywa. Przy narcyzie coś mi podszepnęło w chichoczącą godzinę, by opowiedzieć mu mit o pochodzeniu nazwy narcyzowej.

- No i bogini Afrodyta rzuciła na młodego myśliwego klątwę, za to, że był obojętny na wdzięki boginek, a kochał tylko polowania - tłumaczę - Zakochał się sam w sobie, siedział nad brzegiem jakiegoś strumienia, patrzył w wodę i patrzył, aż umarł.

Moje dziecię w skupieniu, ze zmarszczonymi brwiami wysłuchało opowieści.
- Jak to umarł? - zażądał uściślenia.
- Umarł. Prawdopodobnie z głodu, bo wodę raczej miał. To była kara, rozumiesz....- wyjaśniam, na co Mały z prawdziwym oburzeniem oznajmił nagle:
- No co to za przyjaciele! Nie mógł go ktoś odciągnąć od tamtej rzeki??

Wiecie co? Stwierdziłam w duchu, że mój Mały już wie, po co są przyjaciele :)