Ogrodoterapia stosowana, czyli o ogrodzie i filozofii. Post zainspirowany.

 Choć śnieg za oknem ( choć lekko przytopiony odwilżą), choć harcują chłód z pośniegowym błotem i po szarym niebie ściga się z chmurami dujawica, zamierzam dzisiaj zastosować ogrodoterapię i pofilozofować. Zainspirowana waszymi filozoficznymi komentarzami :)
Kiedy budowaliśmy swój domek na łysym ugorze i Tata zobaczył naszą ziemię; warstewkę kilkunastocentymetrową, a niżej żółciutki piach, oznajmił:
- Nic wam tutaj nie wyrośnie!
Łysy był to ugór okrutnie, lebioda, chwaściory i  jakieś wrotycze nieszczęsne tylko rosły, ani drzeweczka, nawet mirabelki zdziczałej. A jednak. Urosło. Powoli, w ciągu dwudziestu lat zapełniała się działka, świerkowe maleństwa z zielonymi łapkami stały się wysokimi choinkami, brzozy, które sadziłam ze Średniakiem w brzuszku urosły do nieba, przybyło róż, krzewów, bylinek. Bez planu - Megi złapałyby się za głowę, sadzone i dokupywane wtedy, gdy były pieniądze, albo sąsiedzi i przyjaciele obdarowali zbywającym dobrem. Darowane piwonie, lilie, jaśminy,  bzy...  sadziliśmy z Miłym,  podsypywaliśmy, nawoziliśmy, machając ręką na drobiazgi w stylu: mech na trawniku czy czarcie kręgi, albo sumaki samosiejki, albo koniczyna i mlecze, czy trawa do pasa...
Lubię, jak mi coś kwitnie cały rok, więc roślinki się wymieniają na rabatach i wokoło, po orlikach i kokoryczkach irysy i piwonie, potem smolinosy, potem fala lawendy, kocimiętki, dalie czy hortensje.
Lubię, jak cos jest niewymagające, więc uwielbiam byliny za to, że co roku są większe i piękniejsze. Dosiewam jednoroczne maciejki, nagietki same się wysiewają i kosmosy też. Floksy lubię, bo rosły u babci. Drzewa. Krzewy kwitnące. Mam z tuzin jaśminów i drugie tyle forsycji i tawuł. Lubię nieformalny, wiejski ogród, gdzie rumiane piwonie zaglądają przez ramię bladym, arystokratycznym liliom, a wokoło jak pstrokaty jarmark tańcuje drobna armia lewkonii, lwich paszczy, aksamitek, nagietków i dzwonków.

Moja filozofia ogrodowa jest następująca: sadź, co lubisz i rób, co lubisz. Lubię kosić, gorzej z pieleniem, więc sadzę tak, by się zagęściło i nie było widać ziemi. Sadzę to, co wyrośnie na naszych piaskach, a róże dostają, jak to księżniczki, lepsze warunki w postaci nawozów i podsypywania kompostem. Reszta sobie musi radzić :)

Większość roślin jest tutejsza, po prostu. Jarzębiny, leszczyny, słoneczniki, malwy, wspomniane floksy, rudbekie, rumianki, rosną sobie bez żadnych zabiegów. Na trawniku mam koniczynę, mlecze, jastrzębie kosmaczki i mech, żyją zgodnie i może to nie angielski trawnik, ale kalinowy jak najbardziej. A połowy tej od zaplecza czasem wcale nie koszę, zostawiam wysoka trawę motylom, a koniczynę pszczołom.

 

 

Oregano rozmnożylo mi się jak Izrael w Egipcie i mam oreganowe gąszcze wokół domu. Cieniolubne hortensje rosną w słońcu, a azalie pod włoskim orzechem, o zgrozo. Pewnie dlatego, że je kocham wszystkie, zdarza mi się gadać do roślinek, całować je i niuchać nosem z radością. Jak coś się kocha, to owo coś się stara odwzajemnić. Mam wrażenie, że mój ogród stara się z całej siły - na piachu, w słońcu i w cieniu, lepiej czy gorzej, ale rośniemy :)