O sarkazmie, dołujących felietonach i końcu wakacji.

To Stanisław Tym powiedział, że jedno zdanie Boya pchnęło go na właściwą drogę życia. A zdanie owo brzmiało:

"Im dłużej żyję na świecie, tym bardziej inteligencja, dowcip bez dobroci wydają mi się niesympatyczne i niezajmujące”.

Tak mi się skojarzyło, bo siedziałam dłuższą chwilę, wpatrując się w ekran laptopa, po przeczytaniu paru błyskotliwych, sarkastycznych felietonów Znanej Osoby, opływających w humor, raz wyszukany, raz brutalny, w szokujące i trafne metafory, popisy elokwencji, popularne treści, trafne pointy, bezlitosne obnażanie słabości Tych i Owych, a nawet - jakże świetnie podkreślające klimat wulgaryzmy, niczym rodzynki w intelektualnym cieście. Tak... takie felietony. Znakomite. I tak mi się smutno zrobiło. Nie, żebym pierwszy raz takie rzeczy czytała. No więc czemu mi smutno? Może dlatego, że pamiętam, że słowo sarkazm z greckiego znaczy “przygryzam wargi z wściekłości”. Dużo tego gniewu, niechęci było w tym mądrym pisaniu.Widać, że ktoś zauważa zjawiska, analizuje, poddaje ocenie, wyciąga wnioski, wykonuje sporo umysłowej pracy, a potem, niby lekko rzuca złośliwą pointą - no i teraz się śmiejemy.
Czuję się jednak trochę zdołowana. I zażenowana, jakby ktoś okazał złe maniery w autobusie na przykład. Ostatnio jadąc ze  Średnim tłumaczyłam mu, że głośne rozmawianie przez komórkę w autobusie to nie są dobre maniery. Chcąc nie chcąc ze Średniakiem wysłuchaliśmy skomplikowanej historii organizacji czyichś urodzin, którą dzieliła się młoda mama z córeczką jedno siedzenie dalej. Dzieliła się nie z nami, ale z kims po drugiej stronie słuchawki, ale niestety, słuchaliśmy.
A wracając do felietonu; zabolał mnie, bo  zostawiał okruch szkła w sercu, jak w baśni Andersena. W tym felietonowym świecie kobiety były męczenniczkami, udającymi, że spełniają się w życiu domowym, a sekretnie nienawidzące wtłoczenia w stereotyp, marzące o wyrwaniu się z kajdan, albo odwrotnie, wyzwolone i ostentacyjnie odrzucające żałosne społeczne role. Sarkastycznie wspomniano "pomidorówkę", niedzielne obiadki, pretensje do intelektualizmu i zmarnowanie życia. Na koniec poklepano czytelników po plecach, że to tylko felieton, nic się nie stało, osoby fikcyjne i zmyślone.
 I tak myślę sobie  o tej brakującej  dobroci, życzliwości. O Stefanii Grodzieńskiej np. , która w czarujący sposób balansowała między  satyrą a uśmiechem. A też pisała felietony. W jej świecie byli jednak dobrzy ludzie. Prawdziwi, tacy, jakich znam ze swego życia.  Nawet jak ktoś przegrał życie, lub popełnił błędy, nie chichotano nad nim z pogardą.Ona nie chichotała.
Nie zgadzam się na cierpiętnicze gotowanie pomidorówki. I kreowanie takiego gotowania.  Lubię oka w rosole i wzór niezapominajek na talerzu. Czytam Zagajewskiego, czekając, aż dopieką się kartofle z tymiankiem. Nie ubolewam nad tym, ile to "kosztują mnie" dzieci. Nie zgrzytam zębami,  pakując zielsko do taczki, bo zwyczajnie lubie pracę w ogrodzie. Nie uprawiam marketingu rodzinnego, kreując Wizerunek Szczęśliwej Rodzinki. Wzruszają mnie dzieci i błękit nieba. Czasem mam złe sny i smutniejsze dni. Jak wszyscy. Przypomniały mi się słowa Korczaka, mądre słowa:

"Kłamie ten, kto mówi, że się dla czegoś lub kogoś poświęca. Jeden lubi karty, inny kobietki, jeden nie opuszcza wyścigów konnych, a ja kocham dzieci. Nie poświęcam się wcale, robie to nie dla nich , lecz dla siebie. Mnie to jest potrzebne. Nie wierzcie panie słowom o poświęceniu. Są kłamliwe i obłudne."

To, co robię, robię dla siebie. Mnie to jest potrzebne, do życia,  te filiżanki, piosenki, sny, domowe konfitury, spacery po lasach, bajki o zmierzchu. Magda Umer  napisała o sobie; że nie ma skrzydła nienawiści. Ja chyba też nie mam.
Gdyby ten felieton był w ksiażce, odstawiłabym go na półkę,  sio z tym sarkazmem, które odbiera smak pomidorówce i śmiechom dzieci o poranku. A tak zamknęłam laptop i poszłam posiedzieć na schodach, pooddychać powietrzem przed deszczem. I z wolna robiło mi się lepiej. Słońce zachodziło, u Basi gdakały kury, Mały chlipał, bo odkryto jego kryjówkę  w chowanego i został "zaklepany". Pomyślałam o książkach, które muszę zamówić Dużemu, o tym, że za 3 dni wróci z obozu i że Miły wraca w przyszłym tygodniu. O tym, że muszę  nakopać ziemniaczków, poskładać pranie i dokończyć czternasty rozdział bajki.
Wiatr niósł z łąk i pól zapachy, które przychodzą dopiero w końcu lata; siana, zoranej ziemi na rżysku, woń lasów, dojrzewających śliwek z sąsiedniego sadu.
Zapachy końca wakacji.

„Życie – stary sposób na zbieranie zdziwień“ - napisał Andrzej Poniedzielski.