Śpiewam brzozom kołysanki

Wieczorem trawa jest bardzo miękka. Chodzę boso po lesie i śpiewam naszym brzozom kołysanki, spróbowałam też grać im na okarynie i chyba mi wybaczyły. W kuchni wisi bukiecik wrotyczu, od much i melisy, od złych myśli. Zaczął się sierpień, a ja czuję się, jakbym stawała się nieważka. Kiedy opieram głowę o pień brzozy, myśli płyną jak łódeczki z sitowia, po rzece czasu, tej samej, o której Horacy śpiewał w Odzie II.

Obezwładnieni za falami smutnej
rzeki^,  którędy króle i oracze,
ktokolwiek żywił się płodami ziemi,
wszyscy będziemy musieli przepłynąć

Małego już nie bolą plecy, skacze po trampolinie, wczoraj zrywałam czarne porzeczki, róża angielska zakwitła po raz drugi, aż ucałowałam kwiat o barwie pudru Marii Antoniny, kochana, wysiliła się dla mnie, nie spodziewałam się jej jeszcze raz tego lata.

W powietrzu robi się więcej przestrzeni, ale z podszewką smutku.

Wyniosłam do piwnicy słoiki i znalazłam przy okazji maszynkę do makaronu. Chyba będę robić domowy makaron, nie ma co.

A co do zachodów słońca - już Mały Ksiażę powiedział, że jak się jest smutnym, to kocha się zachody słońca.

A te nad Kalinowem są dla mnie najpiękniejsze...