O czym szumią topole

Topole.  Ludzie ich tutaj nie lubią, bo drewno do niczego i ponoć to "zimne" drzewo, nieprzyjazne ludziom, słyszałam juz, że wodę z ziemi wyciąga, że bóle głowy sprowadza. A ja lubię topole, bo jedna topola to już jak morze, a kilka ich, cały ocean szumu. Żadne drzewo tak nie szumi, jak topole, na miedzy za naszym domem wyrosły jak rząd królowych. Potężne, Miasta Liści, o zachodzie podbarwiane złotem, nieustannie w ruchu, płyną nad rżyskami, polami mgieł, ostów puchatych, jesiennych łąk jak dostojne, wzdymające zielone żagle okręty.
Jechaliśmy dzisiaj z Małym rowerami, wioząc worki z zielem dla królików, a nad nami rozszumiały się te tajemnicze ballady. Aż stanęłam, zadzierając głowę. Czy tak las Sherwood szumiał, takim tęsknym zaspiewem? Nie, topole są chyba bardziej nasze, kresowe. Znam białoruską piosenkę o topoli i utraconej miłości, topola rymuje się z niedola, topola szumi o nieznanych smutkach, sękatymi ramionami chwytając skrawki błękitu. Biedne topole, jakoś tak niekochane. Pylą. Nikt ich nie sadzi na podwórkach ani w ogrodach, a jak sama się zasieje gdzieś na miedzy czy za płotem, to najszybciej ją zetną. Te topole na zdjęciu Basia, sąsiadka, też chce wyciąć, będzie na zimę, mówi, no i ile mniej śmiecia.
Kiedy z liści opadnie szum, a same liście z gałęzi, stają się tylko śmieciem, o zapachu goryczki, jesieni, gnijącym w wysokich trawach i na ściernisku. Biedne topole.
To już koniec sierpnia, nieuchronnie. Maliny są słodkie, a ranki zimne. Rosa do kolan. Chłód na policzkach, na palcach. Za cztery dni wraca Miły, a w sobotę zacznie się wrzesień. To było najdziwniejsze lato dla mnie, pełne zamyslenia, pracy, bycia sama ze sobą. Tempo moich wpisów niestety spadnie, ilośc też, wybaczcie, nowymi bucikami tupie już szkoła z tornistrem na plecach. Ale zaczną się nowe cuda, wrześniowe, jabłkowe, ogrodowe, a potem nadejdzie pora kominkowa, pora koców, gorącej herbaty i książek. Na swój sposób cieszę się z tego, że znów jesień pracowita wprowadzi nam się do domu jak gromada myszy z węzełkami.
I mam nadzieję, że nie zostaną ścięte szumiące, sąsiedzkie topole.
Brakowałoby mi ich szumu.