Sierpniowe fado, patchworki, Mariza

 

Kołderka stąd

Siedzę na tarasie, patrząc, jak zachód maluje brzozom koronkowe sukienki złotem i słucham muzyki,  która przypomina mruczenie kota i taniec na palcach. Fado. Mariza.
Marcin Kydryński pisał o Marizie tak:

"- Musisz przyjechać do mojej Lizbony - powiedziała. Pokochasz ją natychmiast, jest najpiękniejsza na Ziemi. Miała na imię Mariza. Przypominała Małego Księcia. Urodziła się w Mozambiku, ale nie tęskniła za starym krajem. Tęskniła za Lizboną, gdzie się wychowała. Lizbony wciąż jej brak, bo życie i muzyka pognały ją w cały świat.
(...)
Tęsknota. Specjaliści od języka przestrzegają jednak, by słowa "saudade", być może najważniejszego w języku portugalskim, nie tłumaczyć. "Tylko Portugalczycy potrafią odczuwać saudade, ponieważ mają słowo, które opisuje to uczucie" - pisał wielki Fernando Pessoa, najważniejszy z nowożytnych pisarzy kraju. Jeśli zgodzimy się - a nam, Polakom powinno to przyjść z łatwością, że istnieje "dusza narodowa" - jej symbolicznym skrótem, będzie słowo "Saudade". Ten rozkoszny ból, ta gorycz pełna słodyczy, błoga tęsknota. Upojna tortura poszukiwania sensu życia, bez której żaden Portugalczyk życia w ogóle sobie nie wyobraża. Kiedy jednak nawet samo słowo nie wystarcza, by oddać ten uśmiechający się lekko smutek istnienia - wówczas śpiewa się tu fado. Fado znaczy ludzki "los". Człowiek zmaga się tu z losem prosząc o wsparcie muzykę, poezję. "

Jutro robię kompoty z mirabelek.
Sprzątam piwnicę.
Nosimy znowu drzewo, które Duży porąbie. Tak, to jutro.
Ale dzisiaj jest taras o zmierzchu, zapach skoszonych łąk i fado.
- Mamo, co to znaczy różnorodny? - dopytywał się dzisiaj Mały.
- Rozmaity, różnoraki, np. duży i mały, chudy i gruby, kolorowy, wiejski, miejski... jak kołdra z patchworków.
No i musiałam wyjaśniać o patchworkach. I o rożności. I o rodności; róznorodny skojarzył mu się z jajorodny i żyworodny i wymyślał,  jakie jeszcze "rodności" mogą być. Mnie najbardziej utkwiło w pamieci z jego fantazji "żwirorodny". A potem dziesieć minut dywagacji, co się może urodzić w żwirze.
Byliśmy dzisiaj w mieście, odwiedzaliśmy galerię handlową, a jak wracaliśmy, Mały zasnął mi w autobusie, z głową na kolanach.
Patrzyłam za okno na zbyt wcześnie żółte lasy; upał szybko rozprawił się z zielenią, zwłaszcza brzóz. Tęsknię.  Bardzo. Las wygląda jak patchwork zieleni, brązu i złota, z kawałkami rudości i cienistą podszewką.  Zza ramienia lata wygląda już jesień.
A propos patchworków, to lubię je  nieziemsko. Otulamy się na tarasie patchworkową kołdrą, bo wieczór już chłodny i tkwimy z Małym, patrząc  na spektakl nadchodzącej nocy.
Fado. Mariza, dla was i dla mnie.

We mnie brakuje mi tylko mnie samej
Pani mojego życia
O śnie, mówię, że jest mój
Podczas gdy ja już tu jestem
Zabieram Fado do mojej pieśni
W mojej duszy, dobrze ukryte
We wnętrzu mojego zdziwienia
W poszukiwaniu mojego Fado
Mojego własnego Fado