O tym jak być królem, o chmurach, ratowaniu bociana i muzyce, chwytającej za serce

Mały przyszedł rano.
- Wiesz, mamo, jak się teraz bawimy z Bartkiem?
- Nie wiem, a jak?
- W króla i sługę. Jeden wydaje rozkazy, a drugi musi słuchać.
Pedagogiczny mózg zaraz zaczął pracować, to niedobrze, myślę, jeden jest ponizony, drugi się wywyższa, to moze utwierdzić szkodlwe poczucie niższości, albo odwrotnie, wbić w pychę... Mówię więc ostrożnie.
- A kto z was jest królem, a kto sługą?
Mały patrzy na mnie  pobłażliwie.
- Nie martw się, mamo, jesteśmy królami na zmianę.

Ech... żeby to tak na świecie przywódcy wzięli sobie do serca...
Z nowości, to dzisiaj bylo najpiękniejsze niebo tego lata; czysty, głęboki lazur i chmury, jak bajka. Nie umiem opisać lepiej chmur, niż zrobiła to Joni Mitchell.

Urywki i strzępy anielskich włosów

I lodowe zamki w powietrzu

I mnóstwo pierzastych dolin

Tak zawsze patrzyłam na chmury

A teraz tylko zasłaniają mi słońce

Pada z nich deszcz i śnieg na wszystkich

Tylu rzeczy bym dokonała

Gdyby chmury mi nie przeszkadzały

Teraz spoglądam na chmury z obydwu stron

Z góry i z dołu i mimo wszystko

Lepiej pamiętam obraz chmur z marzeń

I dalej wcale nie znam chmur…

W południe Mały przybiegł z przejęciem, żebym ratowała bociana. Malec, uczący się latać, wpadł nam między tuje a ogrodzenie i nie mógł się wydostać. Oto zdjęcie upamiętniające ratowanie bociana. Bocianek był bardzo spokojny, nie wyrywał się, a wypuszczony, polazł sobie drogą, skręcił na łąkę i tyle go było.

A z muzyki, chwytającej za serce, przynajmniej mnie, to dzisiaj Kasia Groniec. Zawsze o tym myślę, tuląc Małego do snu.